Χωρίς... ανάσα για 225 χλμ.

http://www.praktoreio-sport.gr/article/2680/Choris...-anasa-gia-225-200-chlm

19 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΝΕΑ ΜΕΝΕΜΕΝΗ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΧΗΜΑ

http://www.focuswebtv.gr/ekpompes/psuxagogikes/focus-sto-rempetiko/episode/879.html?start=5#.V5oVB7iLTIU

Ο βίος του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου

27 Μαΐου εορτάζεται η μνήμη του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου του  νέου Ομολογητού

Πατρίδα του η Ν.ΡΩΣΣΙΑ (Ουκρανία)

Πιθανότερη χρονολογία της γέννησης του είναι το έτος1690και αυτό γιατί στους πολέμους που άρχισαν το 1711και τελείωσαν το 1718 είναι στρατιώτης του Τσαρικού στρατού του Μεγάλου Πέτρου της Ρωσίας. Τα Τουρκικά στρατεύματα ήσαν ακατάβλητα, βάδιζαν από νίκη σε νίκη, είχαν σπείρει το τρόμο σε όλα τα έθνη. Στρατιώτης ο Ιωάννης μάχεται για να υπερασπιστεί την πατρίδα του τη Ρωσία. Γαλουχημένος με τα νάματα της Ορθοδοξίας από Χριστιανούς γονείς τον συγκλονίζει η φρίκη του πολέμου, τα χιλιάδες παλληκάρια, γυναικόπαιδα, γέροι που κείτονται νεκροί στο πέρασμα της λαίλαπας, της πολεμικής μανίας των εχθρών.

Αιχμάλωτος πολέμου

Στις μάχες για την ανακατάληψη του Αζώφ με πολλούς άλλους συμπατριώτες του αιχμαλωτίζεται από ένα Τούρκο αξιωματικό και οδηγείται στην Κων/πολη. Από εκεί τον έστειλαν στο Προκόπιο της Καππαδοκίας Μ. Ασίας στο σπίτι ενός πλούσιου Αγά ο οποίος ήταν αξιωματικός του Τουρκικού στρατού. Αυτός τον έβαλε στο  σταύλο ο οποίος ήταν μέσα σε βράχο κάτω από το σπίτι του να προσέχει τα ζώα. Ο Ιωάννης τα περιποιόταν, τα φρόντιζε και εκείνα όταν βρίσκονταν κοντά του ήταν ήρεμα και έτρωγαν από το χέρι του, κοιμόταν μαζί τους σε μία εσοχή του βράχου (η οποία υπάρχει μέχρις σήμερα).

ΒΑΣΑΝΙΖΕΤΑΙ ΝΑ ΑΡΝΗΘΕΙ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

Καταδικασμένος στην περιφρόνηση και το μίσος των Τούρκων είναι ο «κιαφίρ», ο άπιστοs που του αξίζουν σκληρά βασανιστήρια. Υπομένει τα πάντα με καρτερία και γενναιότητα. Λάμπει ο αδαμάντινος χριστιανικός του χαρακτήρας και ο εσωτερικός του κόσμος  ο οποίος από τα παιδικά του χρόνια είναι δοσμένος στο Χριστό. Στα μαρτύριά του απαντά με τα λόγια του Απ. Παύλου «ποιός μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού μου.»

Δέχεται ο Ιωάννης τα μαρτύριά του με προσευχές, νηστείες, αγρυπνίες σε τέτοιο βαθμό που δαμάστηκε η θηριωδία των Τούρκων οι οποίοι τον ονομάζουν «Βελή» Άγιο. Απέναντι από το σταύλο που έμενε υπήρχε και υπάρχει ακόμη (ένας κωνοειδής βράχος)  όπου προσευχόταν  και κοινωνούσε τ’ άχραντα μυστήρια.  Ένα περιστατικό ήταν και το (πρώτο του θαύμα) το οποίο σταμάτησε το μίσος των βασανιστών του, πολλοί Τούρκοι πίστεψαν στην Αγιοσύνη του καθώς και ο Αγάς. Κάποια εποχή που ο Τούρκος Αγάς είχε φύγει με στρατό σε μία από τις μάχες ένα πρωινό, ο Όσιος βλέπει την γυναίκα του Πασά πολύ στενοχωρημένη και προσπαθεί να μάθει το λόγο.  Εκείνη του λέει πως είδε στον ύπνο της τον άντρα της και έλεγε : Ας είχα  ένα πιάτο ζεστό πλιγούρι εδώ που βρίσκομαι.

Ο Ιωάννης αφού την άκουσε της είπε : Φτιάξε το φαγητό εσύ κυρά και θα φτάσει στον αφέντη.

-Πως είναι δυνατόν; τον ρωτά η γυναίκα του Πασά.

-Εσύ ετοίμασέ το και εγώ θα το πάω. Έτσι και έγινε, βγαίνοντας ο Πασάς από την σκηνή του την άλλη μέρα βρήκε το χάλκινο πιάτο -το οποίο είχε και το μονόγραμμά του -με το φαγητό.

Επιστρέφοντας ο Αγάς στο σπίτι μετά την εκστρατεία του, έφερε και το πιάτο, η γυναίκα του εξήγησε τι είχε συμβεί και πως το φαγητό έφθασε με την δύναμη του Αγίου και την βοήθεια του Θεού από το  Προκόπιο της Καππαδοκίας της Μ. Ασίας στα χέρια του. Ο Αγάς κατάλαβε ότι έγινε θαύμα και ότι  ο άνθρωπος αυτός είναι διαφορετικός από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Πίστεψε στη δύναμη και την Αγιότητα του  και  τον κάλεσε να μείνει στο σπίτι του, να σταματήσει να κοιμάται στο σταύλο  και να  φροντίζει τα ζώα. Ο Ιωάννης δεν δέχτηκε και παρέμεινε εκεί μέχρι το τέλος της ζωής του.

                                                                     ΤΟ ΤΕΛΟΣ

27 ΜΑΙΟΥ 1730.Σε όλους τους αγώνες του ένα στήριγμα είχε και παρηγοριά στα βασανιστήρια τις προσευχές του στο Θεό και την Θεία Κοινωνία η οποία ήταν η μεγάλη του ξεκούραση και ανάπαυση. 27 Μαΐου  ο ιερέας τον κοινώνησε εκεί στο σταύλο  για τελευταία φορά. Ο Άγιος Ιωάννης πέρασε στην αιώνια αγαλλίαση και μακαριότητα, μόλις πήρε τ’ Άχραντα Μυστήρια σε ηλικία σαράντα χρόνων.

                                                 Ο ΕΝΤΑΦΙΑΣΜΟΣ

Οι ιερείς και οι Δημογέροντες Χριστιανοί του Προκοπίου με άδεια τού τότε κυβερνώντος Τούρκου Πασά πήραν το σώμα. Με συγκίνηση και δάκρυα μέσα σε βαθειά κατάνυξη κηδεύεται από Χριστιανούς, Τούρκους, Αρμένιους σαν αφέντης και δεσπότης. Σήκωσαν στον ώμο τους το πολύπαθο σώμα και με θυμιατά και λαμπάδες με μεγάλη ευλάβεια το οδήγησαν στο Χριστιανικό κοιμητήριο, του Τοά Γερή όπου το εναπόθεσαν στη μάνα γη.

ΘΕΙΟ ΟΡΑΜΑ

Ο ιερέας που  άκουγε τον πόνο του και κάθε Σάββατο τον  κοινωνούσε ένα βράδυ, είδε στον ύπνο του τον ΆΓΙΟ ο οποίος του είπε ότι το σώμα του έχει μείνει χάρη

του Θεού μέσα στον τάφο ακέραιο, ολόκληρο, αδιάφθορο ,να το βγάλουν και θα είναι μαζί τους ως ευλογία Θεού στους αιώνες. Ο ιερέας διηγήθηκε με δισταγμό το όνειρό του στις αρχές στους Δημογέροντες του Προκοπίου ,οι Χριστιανοί άνοιξαν το τάφο και ω  του θαύματος! Το σώμα του Αγίου βρέθηκε ακέραιο και μυρωμένο με αυτή τη θεία ευωδία που έχει μέχρις σήμερα. Πήραν το Ιερό λείψανο και το μετέφεραν στο Ναό του Αγ. Γεωργίου δίπλα στο σπίτι που ζούσε όπου αγρυπνούσε ο Όσιος και ήταν η ποιο παλαιά εκκλησία. Αργότερα λόγω της παλαιότητά της μετέφεραν το σκήνωμα στην εκκλησία του Μ. Βασιλείου. Πολύ γρήγορα η φήμη της αγιοσύνης του εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την περιοχή Απ’ όλα τα μέρη της Καππαδοκίας πήγαιναν να τον προσκυνήσουν και περισσότερο στην μνήμη του. Για το σκοπό αυτό σχηματίστηκε ειδική επιτροπή που ζήτησε τη βοήθεια όλων των Προκοπιέων, ώστε να κτίσουν μία εκκλησία στη χάρη του Αγίου. Όλοι δέχτηκαν με προθυμία ,άλλοι έδωσαν χρήματα και όλοι οι κάτοικοι γυναίκες άντρες και παιδιά την προσωπική τους εργασία. Δυστυχώς όμως πρίν την αποπεράτωση τα οικονομικά εξαντλήθηκαν και η ανέγερση του ναού σταμάτησε. Οι Χριστιανοί περνούσαν μπροστά από την εκκλησία έκαναν το σταυρό τους και έφευγαν λυπημένοι. Αυτό κράτησε πέντε χρόνια, οπότε έγινε το θαύμα. Οι μοναχοί της Ρωσικής Ιεράς Μονής του  Αγ.Πεντελεήμονος  πληροφορήθηκαν ότι κάποιος συμπατριώτης και ομοεθνής τους άγιασε στο Προκόπι ,έστειλαν δύο καλόγερους να τον προσκυνήσουν, και να ζητήσουν ένα κομμάτι από το ιερό σώμα του και συγκεκριμένα το ένα χέρι του, για να το έχουν σαν θησαυρό στο μοναστήρι τους έναντι γενναίου βοηθήματος. Οι Προκοπιείς χωρίστηκαν σε δύο, άλλοι δέχτηκαν και άλλοι όχι, μετά από πολλές συζητήσεις δέχτηκαν όλοι την προσφορά γιατί έτσι θα μπορούσε να τελειώσει η εκκλησία του Αγίου όπως και έγινε, εκεί τοποθέτησαν το σώμα του Αγίου.    Σε  μία εσωτερική διαμάχη, απεσταλμένος του Σουλτάνου Οσμάν Πασάς καίει το ιερό λείψανο προς εκδίκηση των Χριστιανών. Το Ιερό σώμα οι Τούρκοι το είδαν να παίρνει κίνηση μέσα στη φωτιά. Έντρομοι εγκαταλείπουν το έργο τους και φεύγουν. Μετά  την αποχώρησή τους οι Χριστιανοί μέσα στις στάχτες βρήκαν ολόκληρο το  ιερό σώμα μυρωμένο, αλλά μαυρισμένο από την φωτιά.

                                              ΤΟΝ ΤΙΜΑ ΟΛΗ Η ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ

Ο Άγιος έζησε με εγκράτεια, αγνότητα, νηστεία και προσευχή δόξασε το Θεό ανάμεσα σε Χριστιανούς και αλλόπιστους και ο Θεός του απάντησε δοξάζοντάς τον στον ουρανό και στη γη. Μπροστά από την Λάρνακα που είναι το Άγιο του σώμα περνούν και θεραπεύονται Έλληνες, Τούρκοι, Αρμένιο, Εβραίοι και όποιοι άλλοι. πίστευαν σε αυτόν.

                                                ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ

Η συμπαιγνία των Μεγάλων δυνάμεων και τα λάθη των Ελλήνων έγιναν αιτία το 1922 να ξεκληριστούν οι Έλληνες στην καταστροφή της Σμύρνης. Τον επόμενο χρόνο το 1923 υπογράφεται η Συνθήκη της Λωζάννης για την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας. Οι Καππαδόκες αναγκάστηκαν να φύγουν αφήνοντας πίσω τους ολόκληρη τη ζωή τους και όχι μόνο.  Αυτά που δεν άφησαν ήταν τα ιερά λείψανα των Αγίων, τις εικόνες και τα κειμήλια από τις οικίες και τις εκκλησίες τους. Οι Προκοπιείς φεύγοντας θέλησαν να πάρουν μαζί τους και το σκήνωμα του Αγίου. Οι Τούρκοι μαθαίνοντας για την ανταλλαγή πρόλαβαν και κλείδωσαν όλες τις εκκλησίες ενώ έβαλαν ανθρώπους να τις φυλάνε, οι Προκοπιείς έπρεπε να βρουν τρόπο να πάρουν το σκήνωμα.

Κάποιος πατριώτης Προκοπιανός, σιδεράς στο επάγγελμα που είχε δουλέψει στην εκκλησία γνώριζε μία  πόρτα πλαϊνή την οποία είχε φτιάξει εκείνος και ένα βράδυ μαζί με άλλους πατριώτες, πήραν το σκήνωμα του Αγίου το τύλιξαν σ’ ένα χαλί το έβαλαν σε μία λάρνακα και από πάνω έβαλαν βιβλία παλιά (έτσι τον πέρασαν και μπροστά από τους Τούρκους όταν μπήκαν στο καράβι και ξεκίνησαν για το δύσκολο ταξίδι). Από το Προκόπι με πολλές ταλαιπωρίες έφθασαν στην Μερσίνα, εκεί έφθασαν όλοι οι Καππαδόκες όπου επιβιβάσθηκαν σε πλοία σ’ ένα από αυτά στο Βασίλειος Δεστούνης μπήκαν Προκοπιείς και αυτοί που μετέφεραν τον Άγιο, τον οποίο τοποθέτησαν στο αμπάρι του πλοίου χωρίς να γνωρίζει τίποτα κανένας. Το πλοίο ξεκινά για την Ελλάδα με θάλασσα ήρεμη, στη μέση της διαδρομής το πλοίο σταματά χωρίς να υπάρχει καμία αιτία, όλοι αναρωτιούνται τι συμβαίνει, ο καπετάνιος καλεί τους Δημογέροντες και μαθαίνει πως στο αμπάρι του πλοίου έχουν βάλει με την λάρνακα τον Άγιο την ανοίγουν την  και βλέπουν ότι Άγιος είχε γυρίσει μπρούμυτα, τον ανεβάζουν στο κατάστρωμα κάνουν λειτουργία και το καράβι ξεκινά για το Πειραιά. Ο Άγιος μεταφέρεται σε μια εκκλησία του Πειραιά και αργότερα στη Χαλκίδα. Όταν οι Προκοπιείς εγκαταστάθηκαν στο Προκόπιο της Εύβοιας (από τους οποίους πήρε και τ’ όνομά του, παλαιά ονομαζόταν Αχμέταγα από ένα Τούρκο Αγά που είχε ολόκληρη την περιοχή),εκεί, οι Προκοπιείς έκτισαν  εκκλησία αφιερωμένη στο όνομα του Αγίου το 1930 (πιστό αντίγραφο της εκκλησίας του Προκοπίου Καππαδοκίας) και αφού τελείωσε μετέφεραν εκεί το Ιερό Λείψανο  όπου βρίσκετε και σήμερα δίνοντας ανακούφιση, παρηγοριά και βοήθεια σε όσους την χρειάζονται.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

Εκ γης ο καλέσας σε προς ουρανίους μονάς τηρεί και μετά θάνατον αδιαλώβητον το σκήνον σου Όσιε. Συ γαρ εν  τη Ασία ως αιχμάλωτος ήχθης και ωεικειώθης τω Χριστώ Ιωάννη. Αυτόν ουν ικέτευε σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Παπαρίδου- Καπετανίδου Βάσω

Τέως πρόεδρος του Σωματείου Προκοπιέων Καππαδοκίας Μ Ασίας Αθηνών.

Εκπληκτικός Σουβατζόγλου στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα

http://othersportsnews.gr/2016/07/ekplhktikos-souvatzoglou-sto-europaiko-protathlima-33090.html

EUROPEAN LONG DISTANCE CHAMPIONSHIPS.

        

ΣΟΥΒΑΤΖΟΓΛΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ
ΣΗΜΕΡΑ.

ΡΙΖΕΣ Σύλλογος Μικρασιατών Χαλανδρίου

   Dimitris Tsakiltzis.

Σάν σημερα 21 Ιουλίου 1899 γεννήθηκε ο Σπουδαίος Συγγραφέας
ΕΡΝΕΣΤ ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΙ !!!

Το 1925 εκδίδει το πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο του «Στην εποχή μας» με πρώτο διήγημα το διήγημα «Στην προκυμαία της Σμύρνης»....

Dimitris Tsakiltzis

 Αθήνα, Περιφέρεια Αττικής · 

Σάν σημερα 21 Ιουλίου 1899 γεννήθηκε ο Σπουδαίος Συγγραφέας
ΕΡΝΕΣΤ ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΙ !!!

Το 1925 εκδίδει το πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο του «Στην εποχή μας» με πρώτο διήγημα το διήγημα «Στην προκυμαία της Σμύρνης».

Το 1922, ο νεαρός τότε απεσταλμένος της Toronto Star, Έρνεστ Χέμινγουεϊ, εκλήθη από τον αρχισυντάκτη του, μιας και βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη, να καλύψει την ανταλλαγή των πληθυσμών, μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων.

Ο νεαρός τότε ανταποκριτής είχε συγκλονιστεί από τα βάθη της ψυχής του αφού βίωσε λεπτό προς λεπτό τις θηριωδίες και τις σφαγές. Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα από την πρώτη του εκδοτική δουλειά , του 1925, “Στην προκυμαία της Σμύρνης” , όπου ο ήρωας του Χέμινγουεϊ, κάποιος αξιωματικός ενός πολεμικού πλοίου των ΗΠΑ που είναι αγκυροβολημένο στον κόλπο της Σμύρνης αφηγείται : «Το χειρότερο, ήταν οι γυναίκες με τα νεκρά παιδιά. Δε μπορούσαμε να τις πείσουμε να μας δώσουν τα πεθαμένα παιδιά τους. Είχαν τα παιδιά τους, νεκρά ακόμα και έξι μέρες, αλλά δεν τα εγκατέλειπαν. Δε μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Τελικά έπρεπε να τους τα πάρουμε με τη βία...»

Σε άλλο σημείο της αφήγησης του ο ήρωας του μυθιστορήματος αναφέρει για τις Ελληνίδες μητέρες της Σμύρνης:
«Είχαμε ρητές εντολές να μην επέμβουμε, να μη βοηθήσουμε... Το πλοίο μας είχε τόση δύναμη που θα μπορούσαμε να βομβαρδίσουμε όλη τη Σμύρνη και να σταματήσουμε το μακελειό, αλλά η εντολή ήταν να μην κάνουμε τίποτα... Το παράξενο ήταν, [είπε ο υποτιθέμενος αξιωματούχος του αμερικάνικου πολεμικού που διηγείται την ιστορία], πώς ούρλιαζαν κάθε νύχτα τα μεσάνυχτα. Δεν ξέρω γιατί ούρλιαζαν αυτή την ώρα. Ήμασταν στο λιμάνι κι αυτές στην προκυμαία και τα μεσάνυχτα άρχιζαν να ουρλιάζουν. Στρέφαμε πάνω τους τους προβολείς και κι αυτές τότε σταματούσαν. ...».
Ο Χεμινγουέι ως πολεμικός ανταποκριτής είναι πιο σαφής. Ξέρει ότι 1.250.000 Έλληνες διώχτηκαν από τα σπίτια τους με την ανταλλαγή των πληθυσμών: «Ό,τι και να πει κανείς για το πρόβλημα των προσφύγων στην Ελλάδα δεν πρόκειται να είναι υπερβολή. Ένα φτωχό κράτος με μόλις 4 εκατομμύρια πληθυσμό πρέπει να φροντίσει για άλλο ένα τρίτο των κατοίκων. Και τα σπίτια που άφησαν οι Μουσουλμάνοι που έφυγαν δεν επαρκούν σε τίποτα, χώρια η διαφορά στο επίπεδο κουλτούρας που είχαν συνηθίσει οι Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη».

Στην έκδοση της 20ής Οκτωβρίου 1922 γράφει:

«Ο άντρας σκεπάζει με μια κουβέρτα την ετοιμόγεννη γυναίκα του πάνω στον αραμπά για την προφυλάξει από τη βροχή. Εκείνη είναι το μόνο πρόσωπο που βγάζει κάποιους ήχους [από τους πόνους της γέννας]. Η μικρή κόρη τους την κοιτάζει με τρόμο και βάζει τα κλάματα. Και η πομπή προχωρά… Δεν ξέρω πόσο χρόνο θα πάρει αυτό το γράμμα να φτάσει στο Τορόντο, αλλά όταν εσείς οι αναγνώστες της Σταρ το διαβάσετε να είστε σίγουροι ότι η ίδια τρομακτική, βάναυση πορεία ενός λαού που ξεριζώθηκε από τον τόπο του θα συνεχίζει να τρεκλίζει στον ατέλειωτο λασπωμένο δρόμο προς τη Μακεδονία».

Τα λόγια αυτά δεν είναι γραμμένα από κάποιον που πρώτη φορά αντικρίζει τη φρίκη του πολέμου. Ο νεαρός Χεμινγουέι είχε ζητήσει να καταταγεί ως εθελοντής στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά δεν έγινε δεκτός λόγω της κακής όρασής του. Αυτό δεν τον εμπόδισε να γίνει εθελοντής νοσοκόμος, να τραυματιστεί σοβαρά δυο φορές στην Αυστρία και τελικά να αποσυρθεί αφού τιμήθηκε με το βραβείο ανδρείας. Κι αυτά πριν να βρεθεί στην Τουρκία ως πολεμικός ανταποκριτής της Toronto Star, μόλις 23 χρονών.

«Η υποχώρηση του ελληνικού στρατού ήταν μια θλιβερή υπόθεση, αλλά δε χρειάζεται να κατηγορούμε γι’ αυτό τον απλό Έλληνα φαντάρο. Ακόμα και όταν γινόταν εκκενώσεις περιοχών οι Έλληνες δρούσαν ως πραγματικοί στρατιώτες. Ο Κεμάλ θα είχε μεγάλο πρόβλημα αν ήταν να τους αντιμετωπίσει στη Θράκη. Ο λοχαγός Wittal του Ινδικού Ιππικού, που βρισκόταν στην Ανατόλια ως παρατηρητής κατά τη διάρκεια του πολέμου των Ελλήνων με τον Κεμάλ, μου είπε: «Οι Έλληνες στρατιώτες ήταν μαχητές πρώτης κατηγορίας. Οι αξιωματικοί τους ήταν άριστοι…. Θα μπορούσαν να έχουν καταλάβει την Άγκυρα και να τελειώσουν τον πόλεμο αν δεν είχαν προδοθεί». Κατά τον Χεμινγουέι η προδοσία αυτή πήγασε και από τους συμμάχους, αλλά και από τον βασιλιά Κωνσταντίνο που αντικατέστησε τους έμπειρους –αλλά βενιζελικούς- αξιωματικούς, με δικούς του «που ποτέ δεν είχαν ακούσει τον κρότο της μάχης». Και τελειώνει με μια πρόταση που δεν θα την έγραφε ποτέ ένας απλός δημοσιογράφος αν δεν είχε μέσα του το ταλέντο του μεγάλου νομπελίστα συγγραφέα: «Όλη μέρα περνούν δίπλα μου, λεροί, εξαντλημένοι, αξύριστοι, ανεμοδαρμένοι στρατιώτες που βαδίζουν στη γκρίζα γυμνή ύπαιθρο της Θράκης. Χωρίς μπάντες, χωρίς [ανθρωπιστικές] οργανώσεις να τους ανακουφίσουν, χωρίς τόπο να ξαποστάσουν, παρά γεμάτοι ψείρες, με βρώμικες κουβέρτες και κουνούπια όλη τη νύχτα. Είναι οι τελευταίοι από αυτό που ήταν κάποτε η δόξα της Ελλάδας. Κι αυτό είναι το τέλος της δεύτερης πολιορκίας της Τροίας» (Toronto Star, 3 Νοεμβρίου 1922).

Σε μια άλλη ανταπόκρισή του στη «Σταρ» γράφει:

«Βρίσκομαι σε ένα άνετο τρένο, αλλά με τη φρίκη της εκκένωσης της Θράκης, όλα μου φαίνονται απίστευτα. Έστειλα τηλεγράφημα στη «Σταρ» από την Αδριανούπολη. Δεν χρειάζεται να το επαναλάβω. Η εκκένωση συνεχίζεται…. Ψιχάλιζε. Στην άκρη του λασπόδρομου έβλεπα την ατέλειωτη πορεία της ανθρωπότητας να κινείται αργά στην Αδριανούπολη και μετά να χωρίζεται σ’ αυτούς που πήγαιναν στη Δυτική Θράκη και τη Μακεδονία. .. Δε μπορούσα να βγάλω από το νου μου τους άμοιρους ανθρώπους που βρίσκονταν στην πομπή γιατί είχα δει τρομερά πράγματα σε μια μόνο μέρα. Η ξενοδόχισσα προσπάθησε να με παρηγορήσει με μια τρομερή τούρκικη παροικία: «Δε φταίει μόνο το τσεκούρι, φταίει και το δέντρο». (Toronto Star, 14 Νοέμβρη 1922)

Ιδιαιτέρως αποκαλυπτικές είναι οι ανταποκρίσεις του από την Εξοδο των Ελλήνων απ’ την Ανατολική Θράκη τον Οκτώβριο του 1922, όταν αυτή παραδόθηκε χωρίς καμιά αντίσταση στα εθνικιστικά στρατεύματα του Μουσταφά Κεμάλ μετά τη συμφωνία στα Μουδανιά: «Για την Ελλάδα του 1922, η Θράκη ήταν σαν τη μάχη του Μάρνη – εκεί θα παιζόταν και θα κερδιζόταν ξανά το παιχνίδι. Το θέαμα ήταν συγκλονιστικό. Ολη η χώρα βρισκόταν μέσα σε πολεμικό πυρετό […] Κι ύστερα, συνέβη το αναπάντεχο: οι Σύμμαχοι χάρισαν την Ανατολική Θράκη στους Τούρκους και έδωσαν στον Ελληνικό Στρατό προθεσμία τριών ημερών για την εκκένωσή της…».

Ο Χέμινγουεϊ συγκλονίζεται από την εικόνα των Ελλήνων στρατιωτών: «Ολη τη μέρα τους έβλεπα να περνούν από μπροστά μου. Κουρασμένοι, βρώμικοι, αξύριστοι, ανεμοδαρμένοι. Και γύρω τους η σιωπή της ξαφνιασμένης Θράκης. Εφευγαν. Χωρίς μπάντες, χωρίς εμβατήρια, χωρίς καν περίθαλψη! […] Αυτοί οι άντρες ήταν οι σημαιοφόροι της δόξας που πριν λίγο καιρό λεγόταν Ελλάδα. Κι αυτή η εικόνα ήταν το τέλος της δεύτερης πολιορκίας της Τροίας».

Οι ανταποκρίσεις είναι ιδιαίτερα σημαντικές. Για την πολιτική των μοναρχικών και του Λαϊκού Κόμματος μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920 έγραψε:

«Οι Ελληνες ήταν πρώτης τάξεως πολεμιστές και, σίγουρα, κάμποσα σκαλοπάτια παραπάνω από τον στρατό του Κεμάλ. Αυτή είναι η άποψη του Γουίταλ. Πιστεύει ότι οι τσολιάδες θα είχαν καταλάβει την Αγκυρα και θα είχαν τελειώσει τον πόλεμο αν δεν είχαν προδοθεί.
Οταν ο Κωνσταντίνος ήρθε στην εξουσία, όλοι οι Ελληνες αξιωματικοί που ήταν σε επιτελικές θέσεις υποβαθμίστηκαν αμέσως σε χαμηλότερες θέσεις. Πολλοί απ’ αυτούς είχαν πάρει τα γαλόνια τους με ανδραγαθήματα στο πεδίο της μάχης. Ηταν έξοχοι πολεμιστές και σπουδαίοι ηγέτες. Αυτό δεν εμπόδισε το κόμμα του Κωνσταντίνου να τους διώξει και να τους αντικαταστήσει με αξιωματικούς που δεν είχαν ακούσει ποτέ τους να πέφτει ούτε μια τουφεκιά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να σπάσει το μέτωπο».

Σε ένα από τελευταία του άρθρα από την Τουρκία στην Τορόντο Σταρ γράφει:

«Δε θέλω να κοιμηθώ γιατί έχω τη προαίσθηση ότι αν κλείσω τα μάτια μου στο σκοτάδι και αφεθώ στον εαυτό μου, η ψυχή μου θα βγει από το σώμα».
«Ποιος θα θρέψει τόσο πληθυσμό; Κανένας δεν το ξέρει και μέσα στα επόμενα χρόνια ο χριστιανικός κόσμος θα ακούει μια σπαρακτική κραυγή που ελπίζω να φτάσει και ως τον Καναδά: «Μην ξεχνάτε τους Έλληνες!».

Μόλις πριν από λίγο καιρό η διεθνής «Οργάνωση των Ακαδημαϊκών για τις Γενοκτονίες» αναγνώρισε ως γενοκτονία όχι μόνο αυτή των Ποντίων αλλά και των Ελλήνων της Ανατολίας.
Η κραυγή του Χεμινγουέι έχει επί τέλους φτάσει όχι μόνο στον Καναδά, αλλά και σε όλο τον κόσμο.

ΠΗΓΕΣ :
- Βλάσης Αγτζίδης (https://kars1918.wordpress.com/…/30/ernest-miller-hemingway/)
- Χρήστος Μαγγούτας

Ερευνα : Δήμητρης Τσακιλτζής-ΡΙΖΕΣ σύνδεσμος Μικρασιατών Χαλανδρίου (Για την Διάδοση & Διάσωση του Μικρασιατικού Πολιτισμού)

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΣΥΝΘΕΣΗΣ ΤΟΥ Δ Σ

ΣΟΥΒΑΤΖΟΓΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ	ΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ	ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΟΦΙΑ	ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΣΑΒΒΙΔΗΣ ΣΑΒΒΑΣ	ΤΑΜΙΑΣ
ΓΙΟΡΔΑΜΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ	ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
ΞΕΝΙΤΙΔΟΥ ΣΑΡΑ	ΕΦΟΡΟΣ
ΜΕΝΕΖΕΣ ΣΕΛΕΣΤΗ ( ΟΥΡΑΝΙΑ)	Β’ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΜΠΕΚΑΤΩΡΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΗ	ΜΕΛΟΣ

Για την εξελεγκτική επιτροπή εκλέγονται:

ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΑΝΘΟΥΛΑ

ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑ

ΛΑΟΥΤΑΡΗ ΗΛΙΑΝΑ

Για αντιπροσώπευση στην ΟΕΕΣΣ:

ΣΟΥΒΑΤΖΟΓΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΟΦΙΑ

ΓΙΟΡΔΑΜΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΜΕΝΕΖΕΣ ΣΕΛΕΣΤΗ ( ΟΥΡΑΝΙΑ )

ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

Ο Πρόεδρος                                                       Η Γραμματέας

ΣΟΥΒΑΤΖΟΓΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ                  ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΟΦΙΑ