ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

ΤΟ Δ.Σ. ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΜΕΝΕΜΕΝΗΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.

Η τελευταία μάχη του Πλαστήρα στον Τσεσμέ

Η τελευταία μάχη στη Μικρά Ασία δόθηκε από τον Πλαστήρα (τον Καραπιπέρ όπως τον αποκαλούσαν οι Τούρκοι) μέ τό Σεϊτάν Ασκέρ (τό 5/42 των ευζώνων του) κοντά στον Τσεσμέ, στήν περιοχή Σταυρός (Ζέγκουϊ στά τουρκικά) Εκεί πολέμησε ο Πλαστήρας, σέ μία προσπάθεια νά προστατέψει τά τελευταία τμήματα του στρατού μας πού υποχωρούσαν πρός τήν σωτηρία των πλοίων. Οι Τσέτες αποδεκατίστηκαν καί μάλιστα αργότερα, οι Τούρκοι έστησαν μνημείο εκεί πού μαρτυρά τήν τελευταία μάχη καί τόν χαμό 147 Τούρκων ιππέων. Ο Γιάννης Καψής περιγράψει τη μάχη του Σταυρού, σύμφωνα μέ διήγηση του ηρωϊκού συνταγματάρχη: «Το πρωί της 28ης Αυγούστου το 5/42 έφθασε στον Σταυρό εκεί που ο δρόμος χωρίζει προς τον Τσεσμέ. Σ” όλη τη μαρτυρική πορεία του έμενε μακριά από τη μάζα του Νότιου Συγκροτήματος. Ο πανικός είναι μια ασθένεια μεταδοτική και ο Πλαστήρας ήταν αποφασισμένος να κρατήσει το Σύνταγμα του μέχρι τέλους. Και το κατόρθωσε, δίνοντας ο ίδιος το παράδειγμα της αυτοθυσίας. Για δέκα πέντε ημέρες είναι πάνω στ” άλογό του. Έφιππος τρώγει ότι του φέρνουν οι άνδρες του, κάτι ελάχιστο – μήπως έχουν κι οι Τσολιάδες μας να φάνε; Έχουν πετάξει τα πάντα, καζάνια, τρόφιμα, καραβάνες. Μόνον τα όπλα και τα φυσίγγια τους κρατούν και μαζεύουν στον δρόμο φρούτα, στα χωριά κανένα καρβέλι ψωμί – τρώγουν όποτε έχουν, αλλά πολεμούν πάντοτε με την ίδια ορμή, που έχει προκαλέσει το δέος, τον τρόμο στους Τούρκους. Κι ο Πλαστήρας μένει ακλόνητος πάνω στ” άλογό του. Παρακολουθεί τα πάντα, εμψυχώνει τους άνδρες του. Και, πολλές φορές την νύκτα τους αφήνει να κοιμηθούν χωρίς να βγάλουν σκοπιές. Μένει ο ίδιος άγρυπνος πάνω στ” άλογό του, φροντίζοντας για τα παλικάρια του – μάρτυρες οι ίδιοι οι άνδρες του 5/42, που τον είχαν δει με τα μάτια τους στο καραούλι. Είχε γίνει κάτισχνος, τα οστά του προσώπου του ξεχώριζαν κάτω από την ηλιοκαμένη, την μαυρειδερή επιδερμίδα του. Μόνον το βλέμμα του διατηρούσε την παλιά εκείνη λάμψη… Θα πίστευε κανείς, ότι ήταν έτοιμος να σωριασθεί νεκρός. Εκεί, στο Σταυρό, το 5/42 στάθηκε και πάλι. Οι πρόσφυγες είχαν βραδυπορήσει, μια ατέλειωτη φάλαγγα ξεκινούσε από τη ζωσμένη στις φλόγες Σμύρνη ως το Τσεσμέ. Κάποιος έπρεπε να τους βοηθήσει,να τους προστατεύσει από τους Τσέτες, που ορμούσαν εναντίον τους σαν τα τσακάλια. Έπιασαν μετερίζια οι Τσολιάδες μας και περίμεναν τη φάλαγγα των προσφύγων να περάσει. Κι εκεί τους απονεμήθηκε το πολυτιμότερο παράσημο, που μπορεί να ποθήσει ένας πολεμιστής: Οι τρομαγμένοι, οι πανικόβλητοι πρόσφυγες αυτοί, που έφευγαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν, σταματούσαν γιά να φιλήσουν τα πληγιασμένα χέρια των στρατιωτών μας. Χαροκαμένες μάνες ήθελαν ν” αγκαλιάσουν, να χαϊδέψουν τα φλογισμένα μέτωπα των παιδιών εκείνων, που πολεμούσαν τόσο μακριά από τα σπίτια τους, τις οικογένειες τους. Ήταν στιγμές γεμάτες συγκίνηση, στιγμές τραγικού μεγαλείου, γεμάτες ανθρωπιά και πόνο. Στον Σταυρό περίμενε το «Σεϊτάν – Ασκέρ». Και μέσα στην καταχνιά του πρωινού φάνηκαν οι Τσέτες του Μπεχλιβάν. Κάλπαζαν ουρλιάζοντας – θύμιζαν τις ορδές του Αττίλα. Ορμούσαν κατά των προσφύγων και τους σπάθιζαν, κάρφωναν στα ξίφη τους ματωμένα κεφάλια και τα εξεσφενδόνιζαν στον αέρα. Δεν τους αρκούσε το ξερρίζωμα του Ελληνισμού, ήθελαν τον αφανισμό του. Ο Πλαστήρας είδε τους Τσέτες. Ήταν συντριπτική αριθμητικά η υπεροχή, ήταν ψυχωμένοι από την ανέλπιστα μεγάλη νίκη τους, είχαν ξαποστάσει στη Σμύρνη. Η σωφροσύνη θα του επέβαλλε, ίσως, να υποχωρήσει αλλά τότε ούτε ένας από τους πρόσφυγες δεν θα διασωζόταν, οι Τσέτες θα έφθαναν στην αποβάθρα του Τσεσμέ πριν από τον Στρατό μας. Κι αποφάσισε να δώσει μια ακόμη μάχη. Οι άνδρες του 5/42, με γρήγορες κινήσεις, σχημάτισαν ένα μεγάλο πέταλο κι «ελούφαξαν», έμειναν ακίνητοι, περιμένοντας τους Τούρκους να πέσουν στις κάνες των όπλων τους. Είχαν διαταγή να μη πυροβολήσουν, αν ο Πλαστήρας δεν έδινε το σύνθημα, πυροβολώντας – πρώτος. Πειθαρχικοί, εμπειροπόλεμοι, έβλεπαν τους Τούρκους να πλησιάζουν κι έμεναν ακίνητοι. Πολλοί άκουγαν τις αναπνοές τους, αισθάνθηκαν τη μυρωδιά των αλόγων τους. Κι όμως δεν πυροβόλησαν. Λίγο ακόμη κι οι Τσέτες θα είχαν πέσει στον κλοιό τους. Αλλ” ένας λοχίας έτρεμε από τη λύσσα του. Είχε δει τους Τσέτες να σφάζουν γυναικόπαιδα και δεν μπορούσε να συγκρατηθεί – έσφιγγε το όπλο του, δάγκωνε τα χείλη του για να μη φωνάξει και προδοθεί. Κι έξαφνα ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Σχεδόν αμέσως ένας καταιγισμός πυρός σάρωσε τους Τούρκους. Οι θάμνοι άναψαν, τα πολυβόλα κελάηδησαν ανατριχιαστικά. Η κοιλάδα αντήχησε στο βογγητό των πληγωμένων. Οι Τούρκοι ξαφνιάστηκαν πήδησαν από τ” άλογα κι έτρεξαν να καλυφθούν – θέλησαν να πιάσουν μετερίζια και να πολεμήσουν. Δεν γνώριζαν ακόμη ότι είχαν απέναντι τους το «Σεϊτάν Ασκέρ». Αλλά, μετά τον πρώτον αιφνιδιασμό, οι Τσολιάδες δεν κρατήθηκαν – δεν μπορούσε να τους συγκρατήσει κανείς· ούτε ο Πλαστήρας. Οι λόγχες σύρθηκαν και πάλι από τις θήκες τους. Και για μια ακόμη φορά – την τελευταία -όπως τότε σε μια εποχή που φαινότανε τόσο μακρινή, ακούστηκε η λεβέντικη κραυγή: «Αέρα…». Έφυγαν οι Τσέτες, έφυγαν τρομοκρατημένοι, πανικόβλητοι πήδησαν στ” άλογα τους κι άλλοι έφυγαν τρέχοντας. Επέστρεψαν ασθμαίνοντας στη Σμύρνη για να ρίξουν καινούργιο λάδι στο καντήλι του θρύλου, που θα καίει αιώνια. Είναι θρύλος, που αφηγείται η αναμνηστική στήλη, εκείνη, που υπάρχει μέχρι σήμερα στο Ζέγκουϊ – τον Σταυρό. - Αχ, μωρέ… Αν δεν βιαζότανε εκείνος ο λοχίας, θα τους είχα φάει όλους τούς Τσέτες… »

Η Νύσα στον ποταμό Μαίανδρο

MikrasiatisΑΡΘΡΑ / ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ Η Νύσα στον ποταμό Μαίανδρο του Κωνσταντίνου Ν. Θώδη, ιστορικού Η Νύσα ή Νύσσα, ήταν μια αρχαία πόλη, τα ερείπια της οποίας βρίσκονται στη σημερινή επαρχία του Αϊδινίου, 3 χιλιόμετρα από την κωμόπολη Σουλτάν Χισάρ και 50 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από την αρχαία πόλη της Εφέσου. Η Νύσα ιδρύθηκε, γύρω στο 280 π.Χ., από τον Αντίοχο Α΄, τον Σωτήρα, ηγεμόνα του ελληνιστικού κράτους των Σελευκιδών, το οποίο τότε ήταν ένα από τα ισχυρότερα κράτη που εμφανίστηκαν μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί, ότι ακόμη και στην αρχαιότητα, υπήρχε ένας μύθος για τους θρυλικούς ιδρυτές της Νύσας. Ο Στράβωνας, στην εποχή του (1ος αι. π.Χ.) στα «Γεωγραφικά» του, αναφέρει μια παράδοση, σύμφωνα με την οποία: «Διηγούνται την ιστορία τριών αδελφών, που ήρθαν από τη Λακεδαίμονα. Τους έλεγαν Άθυμβρο, Αθύμβραδο και Ύδρυλο. Αυτοί έχτισαν πόλεις, δίνοντας το όνομά τους στην καθεμιά. Αυτές δεν πρόκοψαν, οπότε από εκείνες δημιουργήθηκε η Νύσα. Σήμερα, ιδρυτή τους οι Νυσαείς, θεωρούν τον Άθυμβρο.» (Στράβων 14.1.46) Και συνεχίζει ο Στράβωνας: «Η Νύσα είναι χτισμένη κοντά στη Μεσωγίδα, απλωμένη περισσότερο πάνω στο βουνό. Μοιάζει νάναι δυο πόλεις, που χωρίζονται από μια βαθιά χαράδρα. Τα δυο μέρη ενώνονται με γέφυρα. Η μια πλευρά έχει αμφιθέατρο με μια υπόγεια σύραγγα που βγάζει στα νερά του φαραγγιού. Κοντά στο θέατρο είναι δύο κορυφές. Κάτω από τη μια, είναι το γυμναστήριο των νέων, ενώ κάτω από την άλλη, η αγορά και το γυμναστήριο για τους μεγαλύτερους. Στα νότια της πόλης, απλώνεται η πεδιάδα, όπως και στις Τράλλεις.» (Στράβων 14.1.43) Η βαθιά χαράδρα που χώριζε την πόλη σε δύο μέρη. Η περίφημη γέφυρα της Νύσας, που χτίστηκε τη ρωμαϊκή περίοδο, ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη μεταξύ των αρχαίων γεφυρών αυτής της σχεδίασης, μετά τη γέφυρα της Περγάμου. Έχει διασωθεί μέχρι σήμερα.Η Νύσα, βρισκόταν στη διασταύρωση των αρχαίων εμπορικών οδών,ενώ ήταν προσβάσιμη για τους επισκέπτες και τους προσκυνητές (υπήρχαν πολλά ιερά κοντά στην πόλη). Άρχισε σύντομα να ξεχωρίζει ως σπουδαία πόλη στην οποία οι φιλόσοφοι, οι καλλιτέχνες και οι επιστήμονες προσπαθούσαν να φτάσουν εκεί με κάθε τρόπο. Ο ίδιος ο Στράβωνας, σπούδασε στη Νύσα γραμματική και ρητορική και αργότερα εξήρε στο έργο του “γεωγραφικά” τη σημασία της πόλης ως πολιτιστικού, μορφωτικού και εκπαιδευτικού κέντρου. Γράφει, επίσης, ο Στράβωνας: «Από τη Νύσα, κατάγονται διάσημοι άνδρες: ο Απολλώνιος, ο Στωϊκός φιλόσοφος, άριστος μαθητής του Παναιτίου. Ο Μενεκράτης, μαθητής του Αρίσταρχου και ο γιος αυτού, ο Αριστόδημος… Επίσης, ο Σώστρατος, αδελφός του Αριστόδημου, που εκπαίδευσε το Μάγνο Πομπήιο. Αυτοί ήταν αξιόλογοι φιλόλογοι.» (Στράβων 14.1.48) Ο πραγματικός ιδρυτής της πόλης, ο Αντίοχος, αφιέρωσε την πόλη στον θεό Διόνυσο. Τα ερείπια του ναού αφιερωμένου στο θεό Διόνυσο Η «νεαρή» πόλη, άρχισε να αναπτύσσεται γρήγορα. Ήδη,τον 3ο αιώνα, χτίστηκε το βουλευτήριο, η αγορά και το στάδιο.Έτσι, η Νύσα, ήταν ένα από τα επιστημονικά κέντρα της εποχής. Την ίδια περίοδο, που η πόλη άνθισε, οι μόνιμοι κάτοικοί της ήταν περίπου 40 χιλιάδες. Μεταξύ των κτιρίων της αρχαίας περιόδου, μπορεί κανείς να παρατηρήσει: To καλοδιατηρημένο θέατρο της ρωμαϊκής περιόδου (περίπου 12 χιλιάδων θέσεων).Τη βιβλιοθήκη του 2ου αι. μ.Χ. (δεύτερη καλύτερα διατηρημένη μετά τη βιβλιοθήκη του Κέλσου στην Έφεσο). Το Βουλευτήριο, με 12 σειρές καθισμάτων (περίπου 800 θέσεων), ψηφιδωτά και το στάδιο. Υπάρχουν ερείπια της αγοράς, των ρωμαϊκών λουτρών, του γυμναστηρίου, της νεκρόπολης και των τειχών της πόλης. Η γύρω περιοχή ήταν γνωστή για την οινοπαραγωγή της. Το αρχαίο θέατρο της Νύσας Η βιβλιοθήκη της αρχαίας πόλης Στους Βυζαντινούς χρόνους, η πόλη δεν ήταν πλέον τόσο σημαντική, όσο ήταν στους ρωμαϊκούς χρόνους. Τον 6ο αιώνα μ.Χ., ο Στέφανος Βυζάντιος, ο συγγραφέας του μνημειώδους έργου “Εθνικά”, επισημαίνει, ότι υπάρχουν πολλές πόλεις που φέρουν το όνομα Νύσα. Μεταξύ άλλων, αναφέρει τη Νύσα, ως πόλη στην Καρία, αλλά δεν γράφει τίποτα περισσότερο για την πόλη. “Άθυμβρα, πόλις Καρίας πρὸς Μαιάνδρῳ, Αθύμβρου κτίσμα, ἥτις μετὰ ταῦτα Νύσσα ἐκλήθη. τὸ ἐθνικὸν Αθυμβρεύς τῷ λόγῳ τῶν Καρικῶν”. Κατά τον Μεσαίωνα, η Νύσα ήταν επανειλημμένα πεδίο συγκρούσεων και πολέμων μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων. Η πόλη τελικά εγκαταλείφθηκε μετά την καταστροφή της από τον Ταμερλάνο, το 1402. Οι πρώτες ανασκαφές και έρευνες στη Νύσα, διεξήχθησαν στα τέλη του 19ου αιώνα. Πηγές 1. Στράβων “Γεωγραφικά” Βιβλίο 14ο “Από την Ιωνία στην Κιλικία” εκδ. “Κάκτος” Σειρά 253 Εισαγωγή – Μετάφραση Πάνος Θεοδωρίδης, 1994, σελ. 89,91,93. 2. Στέφανος Βυζάντιος “Εθνικά” Νύσσα.

ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

Το Αλατσατιανό τραγούδι Γιαλό Γιαλό ή Καληνυχτιά ή Γιατζιλαριανοί MikrasiatisΛAOΓΡΑΦΙΑ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ / ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ Πολύς ντόρος έμαθα πως γίνηκε πρόσφατα στο ‘’ιντερνέτι’’ και στο ‘’φασαμπούκι’’ για ένα ερυθραιώτικο τραγουδάκι. Το τραγούδι, που εσφαλμένα ολοένα αναφέρεται από πολλούς ως «Γιατζιλαριανή», αντί του ορθού «Γιατζιλαριανοί», είναι αλατσατιανό συρτό και δεν έχει καμιά σχέση με τα Βουρλά. Το διέσωσε η Αλατσατιανή Κλεονίκη Τζοανάκη, όπως πολλά άλλα τραγούδια και χορούς της Ερυθραίας, και το δίδαξε στη Δόμνα Σαμίου και σε άλλους. Η Δόμνα το ηχογράφησε το 1984, για πρώτη φορά στη δισκογραφία, τραγουδισμένο από την ίδια την Κλεονίκη Τζοανάκη, συνοδευμένη από τις Νεοερυθραιώτισσες Μαρία Τζοανάκη, Βάσω Γεώργαντζη, Λένα Τσολακίδου και κοπέλες του Ομίλου Ελληνικών Λαϊκών Χορών «Ελένη Τσαούλη». Κυκλοφόρησε ως «Γιατζιλαριανή» (από λάθος) στο δεύτερο δίσκο της Δόμνας με μικρασιάτικα τραγούδια με τίτλο «Μικρασιάτικα Τραγούδια 2», τον Ιούνιο του 1991. Το Μάρτιο του 1991 κυκλοφόρησε ο δίσκος του Λυκείου των Ελληνίδων Αθηνών «Τραγούδια και χοροί από τα Αλάτσατα και την Ερυθραία της Μ. Ασίας», με επιμέλεια του γράφοντος το παρόν σχόλιο, στον οποίο το πρώτο τραγούδι είναι το «Γιαλό, γιαλό», τραγουδισμένο από την ίδια την Κλεονίκη Τζοανάκη, συνοδευμένη από τις Νεοερυθραιώτισσες Μαρία Τζοανάκη και Βάσω Γεώργαντζη. Όλα τα τραγούδια του δίσκου (13 συνολικά) ηχογραφήθηκαν στις 16 Δεκεμβρίου 1990 στο σπίτι της Κλεονίκης. Η ίδια η τραγουδίστρια τραγουδούσε με το τουμπελέκι της συχνότατα το συρτό αυτό, στο οποίο κολλούσε όσα δίστιχα – σχεδόν πάντα ερωτικά – της έρχονταν στο νου εκείνη την ώρα. Πάντα όμως το πρώτο ή το δεύτερο τσάκισμα (ρεφρέν) ήταν το Γιαλό, γιαλό, γιαλό, ψαράκια κυνηγώ, κυνήγα τα κι εσύ, αγάπη μου χρυσή. Η ίδια η Κλεονίκη και πολλοί άλλοι Αλατσατιανοί πρόσφυγες στη Νέα Ερυθραία το αποκαλούσαν με τρεις τίτλους, αξεχώριστα ονομάζοντας την ίδια μελωδία πάντοτε. Πότε το ‘λεγαν «Γιαλό, γιαλό», πότε «Καληνυχτιά» και πότε «Γιατζιλαριανοί». Τον τελευταίο στίχο με «τσι Γιατζιλαριανοί» τον χρησιμοποιούσαν ιδίως τις Απόκριες, ψεγαδιάζοντας αρκετά περιπαικτικά τους στεριανούς κατοίκους του Γιατζιλαριού, που δεν ξέραν καθόλου από θάλασσα και ψάρεμα, με το ακόλουθο δίστιχο, που έδωσε και τον τίτλο: Οι Γιατζιλαριανοί, οι Γιατζιλαριανοί, οι Γιατζιλαριανοί δε βγάλαν αχινιοί, άλλος ένανε, άλλος ένανε, άλλος ένανε κι άλλος κανένανε. Σημειωτέον ότι τα ανατολικά αλατσατιανά τιμάρια (χωριά), όπως το Σεούτι, τα Τσικούρια (πατρίδα της Κλεονίκης), το Ζίγκουι, το Πυργί, το Σάφτερε κ. ά. είχαν πολλά αλισβερίσια με το Γιατζιλάρι, που ανήκε στα Βουρλά. Η Δόμνα από λάθος κατάλαβε «Η Γιατζιλαριανή», όταν η Κλεονίκη της είπε «να πούμε τις Γιατζιλαριανοί». Έτσι ο λανθασμένος τίτλος του τραγουδιού διαιωνίζεται μέχρι σήμερα, τάχα πως αναφέρεται σε κοπέλα από το Γιατζιλάρι, πράγμα εντελώς ανυπόστατο. Το τραγούδι ονομάζεται επίσης «Καληνυχτιά», επειδή συχνά το τραγουδούσαν στο τέλος των γλεντιών με ανάλογα δίστιχα, όπως Την καλησπέρα σου ‘φερα, δώ’ μου την καληνύχτα, εγώ δουλειά δεν είχα εδώ, μόνε για σένα ήρκα. Σ’ αφήνω την καληνυχτιά, χρουσό μου πορτοκάλι, και αύριο την ταχινή τα ξαναλέμε πάλι. Σ’ αφήνω την καληνυχτιά, θέσε, γλυκά κοιμήσου και στ’ όνειρό σου να με δεις σκλάβο και δουλευτή σου. (ερυθραιώτικα ιδιωματικά: Ήρκα: ήρθα. Χρουσό: χρυσό. Ταχινή: νωρίς το πρωί. Θέσε: στρώσε). Ακόμη και σήμερα όσες γυναίκες τραγουδούν ακόμη στη Νέα Ερυθραία, αξεχώριστα κι αδιάκριτα ονομάζουν το τραγούδι με τους τρεις τίτλους του, όπως και παλιά γινόταν ανάλογα με την περίσταση, κυρίως όμως το λένε «Γιαλό, γιαλό», σαν πιο καθιερωμένο στα γλέντια, στα χορευτικά και στις παραστάσεις. Και μια άλλη παρατήρηση: στην ηχογράφηση των Μικρασιατών της Ιεράπετρας «Σαν τραγουδεί τ’ αχείλι μου» (όπου ακούγονται δυο-τρεις μεταγενέστερες αντιγραφές τραγουδιών της Κλεονίκης) ακούγεται ένα πολύ σοβαρό λάθος. Τραγουδούν ξεκάθαρα: Έβγα να σε ΔΙΩ (3) να παρηγορηθώ. Όμως είναι πολύ γνωστό πανελληνίως, τουλάχιστον στους παλιότερους, πως οι ρηματικοί τύποι να διω, να διεις, θα διει, να διούμε, θα διείτε, ας διουν, προστ. διες, διέστε, αόριστος είδια, είδιες, είδιε κλπ. χαρακτηρίζουν μόνο τα ελληνικά ιδιώματα της Κωσταντινούπολης, της Προποντίδας, της Βιθυνίας, της Ανατ. Θράκης και ΠΟΤΈ, ΜΑ ΠΟΤΈ της Ιωνίας! Ειδικά στην Ερυθραία και τη Σμύρνη τηρείται ο αρχαίος ρημ. τύπος με πτώση τόνου κλπ.: να ιδώ (αρχ. ίδω), θα ιδείς, να ιδείτε (αρχ. ίδητε), προστ. ‘δε (ερυθρ. γιά ‘δε, βρε γιε μου ένα ψάρι!), δέτε (αρχ. ίδετε, ερυθρ. τώρα δέτε, μωρ’ σεις, τα χάλια σας!). Αυτά για την αποκατάσταση της αλήθειας. Θοδωρής Κοντάρας φιλόλογος, εραστής της Μικρασίας

ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ

2 Mαίου 1919: Ο Ελληνικός στρατός αποβιβάζεται στη Σμύρνη. ΑΠΟ Mikrasiatis ΑΡΘΡΑ / ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ / ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ 2 Mαίου 1919

Η 1η ελληνική μεραρχία αποβιβάστηκε στη Σμύρνη, στις 2/15 Μαΐου 1919. Μεταφέρθηκε εκεί με δυο υπερωκεάνια και δώδεκα επιβατικά πλοία που συνοδεύονταν από ένα αντιτορπιλικό και τέσσερα τορπιλοβόλα του ελληνικού πολεμικού στόλου. Για να υπογραμμιστεί η κάλυψη της συμμαχίας στο όλο εγχείρημα αλλά και για να προληφθεί οποιαδήποτε ιταλική ενέργεια, τη νηοπομπή συνόδευαν και τέσσερα βρετανικά αντιτορπιλικά. Από τα ξημερώματα, χιλιάδες Έλληνες της Σμύρνης συνωστίζονταν στην προκυμαία για να υποδεχτούν τον ελληνικό στρατό. Όταν, στις 7, το πρώτο υπερωκεάνιο φάνηκε να μπαίνει στο λιμάνι, χιλιάδες σημαίες ξεδιπλώθηκαν. Η αποβίβαση ξεκίνησε στις 7.30’, ενώ γονατιστοί οι Σμυρνιοί τραγουδούσαν το εθνικό ύμνο κι ο μητροπολίτης Χρυσόστομος ευλογούσε τους πρώτους φαντάρους και εύζωνες που πατούσαν την ιωνική γη κάτω από τις οδηγίες του μεράρχου, συνταγματάρχη Ν. Ζαφειρίου. Λαός και στρατός έγιναν ένα. Ξεχείλιζε κι από τις δυο πλευρές η συγκίνηση. Με δυσκολία οι αξιωματικοί προσπαθούσαν να επιβάλουν κάποια τάξη. Πρώτη φάλαγγα που ξεκίνησε για τα ενδότερα ήταν αυτή του ταγματάρχη Κ. Τζαβέλα. Οι άνδρες παρατάχθηκαν κατά τετράδες και προχώρησαν, ενώ δεξιά κι αριστερά τους ο κόσμος έτρεχε παραληρώντας από συγκίνηση και ενθουσιασμό. Σε μια στροφή, με το που φάνηκε κρατώντας υψωμένη τη σημαία ο σημαιοφόρος με τους παραστάτες εύζωνες, μια ομοβροντία ακούστηκε. Ο σημαιοφόρος κι ένας εύζωνας χτυπήθηκαν. Ταυτόχρονα, άρχισαν να πέφτουν πυροβολισμοί από παράθυρα ξενοδοχείων και σπιτιών. Οι Έλληνες είχαν πέσει σε τουρκική ενέδρα. Ανασυντάχθηκαν γρήγορα και ξεκίνησαν συστηματική εκκαθάριση των οπλισμένων Τούρκων, ενώ την ίδια ώρα ο κυβερνήτης του ιταλικού θωρηκτού στο λιμάνι ζητούσε να γίνει απόβαση Ιταλικών αγημάτων «για την αποκατάσταση της τάξης». Του την απαγόρευσε ο Βρετανός ναύαρχος. Η τάξη αποκαταστάθηκε γύρω στις 4 μετά το μεσημέρι, με νεκρούς και τραυματίες πολλούς Έλληνες και Τούρκους. Στη διάρκεια της αναταραχής, σημειώθηκαν και πολλές λεηλασίες και βανδαλισμοί. Εκφράστηκε η άποψη ότι η ενέδρα στήθηκε έπειτα από ιταλοτουρκική συνεννόηση. Οι Ιταλοί στόχο είχαν να εκβιάσουν δική τους συμμετοχή στην κατάληψη και διοίκηση της Σμύρνης. Οι Τούρκοι να πείσουν τους δικούς τους ότι οι Έλληνες σκοπό έχουν να τους αφανίσουν, ότι δεν έρχονταν να απελευθερώσουν τη Σμύρνη αλλά να κατακτήσουν την Τουρκία. Ο ιταλικός στόχος απέτυχε. Των Τούρκων αντιμετωπίστηκε με συστηματική προσπάθεια. Ο ίδιος ο Βενιζέλος δεν μπορούσε να πάει στη Σμύρνη. Πήγε όμως ο αντιπρόεδρος, Εμμ. Ρέπουλης. Ήρθε σε επαφή με τους Τούρκους προεστούς και τους διαβεβαίωσε ότι ελληνική πολιτική βούληση ήταν η ειρηνική συνύπαρξη, όπως ήδη από το 1912 συνέβαινε στη Θεσσαλονίκη. Ταυτόχρονα, δήλωσε ότι το ελληνικό δημόσιο θα αποζημίωνε όσους έπαθαν ζημιές. Παράλληλα κινήθηκε η διαδικασία για τον εντοπισμό εκείνων που είχαν μετάσχει στις λεηλασίες. Βρέθηκαν δυο εύζωνες αλλά και άλλοι Έλληνες και Τούρκοι. Οι δυο εύζωνες καταδικάστηκαν σε θάνατο. Οι υπόλοιποι σε βαριές ποινές. Η εκτέλεση των δύο έγινε στη Σμύρνη. Οι εκεί Τούρκοι είχαν χειροπιαστές αποδείξεις ότι δεν κινδύνευαν. ΑΠΟ Mikrasiatis.

ΗΜΕΡΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 21 ΣΤΗΝ ΜΕΝΕΜΕΝΗ

ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΗΜΕΡΕΣ

ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΜΕΡΕΣ Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΟΛΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ. ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΔΗΜΟΥ (ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ) ΚΑΙ ΕΞΩΡΑΙΣΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΚΑΝΑΚΙΩΝ ΚΑΙ ΝΕΑΣ ΜΕΝΕΜΕΝΗΣ ΣΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΟΠΙΑΣΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΗΣ. Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΟΛΩΝ ΚΑΙ Η ΒΟΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ.

ΑΠΟΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΣΑΛΑΜΙΝΑ

H νέα σύνθεση του Διοικητικού Συμβουλίου

H νέα σύνθεση του Διοικητικού Συμβουλίου του Οικιστικού και Εξωραϊστικού Συλλόγου «Η ΝΕΑ ΜΕΝΕΜΕΝΗ» μετά τις εκλογές που έγιναν στις 11.7.2021 διαμορφώνεται ως εξής:

ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ	ΘΕΣΗ
ΣΟΥΒΑΤΖΟΓΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ	Πρόεδρος
ΣΤΑΘΗ ΜΑΡΙΑ	Αντιπρόεδρος
ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΑΝΘΟΥΛΑ	Γενική Γραμματέας
ΓΚΙΟΥΡΚΑ ΕΛΕΝΗ	Αναπληρωτής Γραμματέας
ΠΑΥΛΙΔΗ-ΜΠΟΥΤΑΛΗ ΚΑΙΤΗ	Ταμίας
ΓΙΟΡΔΑΜΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ	Έφορος Υλικών
ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΟΦΙΑ	Έφορος Δημ Σχέσεων

Για τη Εξελεγκτική Επιτροπή εκλέγονται οι

1	ΠΑΥΛΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ	τακτικό μέλος
2	ΜΠΑΡΜΠΑ ΧΡΥΣΑΝΘΗ	τακτικό μέλος
3	ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ	τακτικό μέλος

Για εκπρόσωποι στην ΟΕΕΣΣ εκλέγονται:

1	ΣΟΥΒΑΤΖΟΓΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
2	ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΑΝΘΟΥΛΑ
3	ΓΚΙΟΥΡΚΑ ΕΛΕΝΗ
4	ΓΙΟΡΔΑΜΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

Μετά τιμής

Η Γενική Γραμματέας                                    Ο Προέδρος

Ανθούλα Ευθυμίου                                 Βασίλης Σουβατζόγλου

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ Δ.Σ

 

Δ.Σ. 16/7/21

 

ΟΙΚΙΣΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΞΩΡΑΪΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΙΑΝΤΕΙΟΥ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ Η ΝΕΑ ΜΕΝΕΜΕΝΗ

ΜΕΝΕΜΕΝΗ 17 /7/ 21

Δ.Σ   16/7/21

Πραγματοποιήθηκε χθές 16 7 21 και ώρα 18.00 ύστερα από πρόσκληση της συμβούλου  που πλειοψήφησε   στις εκλογές κας Στάθη Μαρίας,  το πρώτο Δ.Σ του συλλόγου μας με την νέα του σύνθεση με θέμα την συγκρότηση σε σώμα. Κατά την διαδικασία αυτή, που οι ψηφοφορίες ήταν μυστικές:

Για την θέση του Πρόεδρου:  Υποψηφιότητα έβαλαν   ο κ. Σουβατζόγλου Βασίλης που έλαβε 4 ψήφους και η κα Χρυσικοπούλου Σοφία που έλαβε 3 ψήφους.

Για την θέση του Αντιπροέδρου υποψηφιότητα έβαλε μόνο η κα Στάθη Μαρία που συγκέντρωσε 5 ψήφους ναι και 2 λευκά

Για την θέση του Γεν Γραμματέα δεν υπήρξε καμία πρόταση,  ο κ. Σουβατζόγλου πρότεινε την κα Χρυσικοπούλου, η οποία δεν την απεδέχθη.

Στη συνέχεια έγινε αποδεκτή από το σώμα, πρόταση η θέση Γενικής Γραμματέως να μείνει κενή μέχρι την επόμενη συνεδρίαση του Δ.Σ προκειμένου να μεσολαβήσει ικανός  χρόνος για την ενδεχόμενη  αλλαγή  στάσης της κας Χρυσικοπούλου.

Για την θέση του Αναπληρωτή Γραμματέα προτάθηκε η κα Γκιούρκα Ελένη με αποτέλεσμα στην ψηφοφορία 5 ναι 2 λευκά

Για την θέση του Ταμία προτάθηκε η κα Καίτη Παυλίδη η οποία συγκέντρωσε 7 ναι

Για τη θέση του έφορου υλικών προτάθηκε ο κ. Γιορδαμάκης που συγκέντρωσε 7 ναι

Για την θέση του εφόρου Δημοσίων σχέσεων υποψηφιότητα έβαλαν η κα Ευθυμίου που έλαβε 3 ψήφους και η κα Χρυσικοπούλου που έλαβε 4 ψήφους.

Ύστερα από την πιο πάνω διαδικασία η συγκρότηση του νέου Δ.Σ  είναι η κάτωθι:

Πρόεδρος                                                     Σουβατζόγλου Βασίλης

Αντιπρόεδρος                                              Στάθη Μαρία

Γενικός Γραμματέας                                  ------------------------------

Ταμίας                                                         Παυλίδη   Καίτη

Έφορος  Υλικών                                        Γιορδαμάκης Δημήτρης

Έφορος Δημοσίων Σχέσεων                    Χρυσικοπούλου  Σοφία

Μέλος                                                         Ευθυμίου Ανθούλα

                                                        Με εκτίμηση για το Δ.Σ

Η Αναπληρωτής  Γραμματέας                                                  Ο Προέδρος

          Γκιούρκα Ελένη                                                       Σουβατζόγλου Βασίλειος

ΧΑΡΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ -ΝΕΑΣ ΜΕΝΕΜΕΝΗΣ

 

 

ΟΙΚΙΣΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΞΩΡΑΪΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΙΑΝΤΕΙΟΥ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ “Η ΝΕΑ ΜΕΝΕΜΕΝΗ” Έδρα: Αγ.Παρασκευής και Αγ.Νικολάου , Αιάντειο Σαλαμίνας Τηλ 6942227974 210 4662406  6972696849 Email:neamenemeni@gmail.com

 

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Το ΔΣ του συλλόγου σας προσκαλεί στην Γενική Συνέλευση που θα γίνει  στα γραφεία του συλλόγου στις 27/06/2021 και ώρα 11.00 πμ

Σε περίπτωση μη απαρτίας θα επαναληφθεί η Γενική Συνέλευση στις 04/07/2021 και ώρα 11.00 πμ  στον ίδιο χώρο χωρίς άλλη πρόσκληση.

Η συμμετοχή όλων μας είναι απαραίτητη. Οι υποδείξεις σας και τα σχόλια σας είναι ωφέλιμα για την σωστή λειτουργία του συλλόγου μας.

 

 

Παρακαλούμε όπως τακτοποιήσετε τις οικονομικές σας υποχρεώσεις.

Με εκτίμηση το ΔΣ

ΠΑΣΧΑ ΣΤΗΝ Ν.ΜΕΝΕΜΕΝΗ

 

ΠΑΣΧΑ ΣΤΗΝ Ν.ΜΕΝΕΜΕΝΗ

                 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ .ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ