Στίς 13 Σεπτεμβρίου 1922, ὁ Μουσταφᾶ Κεμᾶλ ἔχοντας "ἐπί τέλους" εὐνοϊκό ἄνεμο, μπόρεσε νὰ πραγματοποιήσῃ τὴν ὑπόσχεση ποὺ εἶχε δώσει στὴν ἐρωμένη του Λατιφὲ τρεῖς μέρες πρὶν. Ὁ ἀχόρταγος γιὰ τὸ αἷμα τῶν Ἑλλήνων καὶ ἰδίως τῶν Ποντίων σφαγέας, ἔδωσε διαταγὴ νὰ ξεκινήσῃ ἡ πυρπόληση τῆς Σμύρνης, χαρίζοντάς στὴν Λατιφὲ τὸ «ὡραιότερο» θέαμα.
Νὰ πῶς περιγράφῃ τὴν σκηνὴ ὁ Alexandre Jenakhoff στὸ πολὺ φιλοκεμαλικὸ βιβλίο του: «Kemal Ataturk». << Ἡ σκηνή λαμβάνει χώρα ἐπάνω στὸ μπαλκόνι τῆς κατοικίας τοῦ Γκιόζτεπε. Τὸ φεγγάρι φωτίζει τὶς σιλουέτες τοῦ Κεμᾶλ καὶ τῆς Λατιφὲ, ἐνῶ οἱ φλόγες τῆς πυρκαϊᾶς καταβροχθίζουν τὴν Σμύρνη. Ἕνα ὡραῖο σπίτι πάνω στὸ λόφο, ὁ νικητὴς ἀρχηγός, μισὸς ἄνθρωπος μισὸς θεὸς, μία ὡραία οἰκοδέσποινα, καὶ κάτω ἀπό τὰ πόδια τους, ἡ ζωὴ μετέωρη σὲ μία πόλη στὸ δρόμο τῆς ἐξαφάνισης..>>
Ἡ καταστροφή τῆς ὅμορφης Ἑλληνικῆς Σμύρνης, εἶναι ὁλοκληρωτική. Ἡ περίφημη Εὐαγγελική Σχολὴ ποὺ ἰδρύθηκε στὰ 1773 καὶ ἐπί δύο σχεδὸν αἰῶνες δὲν ἔπαψε οὔτε στιγμὴ, νὰ γαλουχῇ μὲ τὰ νάματα τῆς παιδείας τὸν Ἑλληνισμό ποὺ ἔσφυζε στὶς Μικρασιατικὲς ἀκτές, ὁ φωτεινὸς πνευματικὸς φάρος τῆς Ἀνατολής καὶ τὸ σημαντικότερο κέντρο ἐκπαιδεύσεως τῆς ἑλληνικῆς νεολαίας, ἔσβησε.
Στὰ χρυσὰ φύλλα τοῦ μαθητολογίου της, τὰ ἀπανθρακωμένα πλέον, ἀναγράφονται τὰ ὀνόματα σημαντικῶν Ἑλλήνων· μεταξὺ αὐτῶν καὶ τῶν Ἀδαμαντίου Κοραῆ καὶ Γεωργίου Σεφέρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου