Ο πρωταθλητής Ελλάδος στο τριάθλο Γρηγόρης Σουβατζόγλου μιλάει στο othersportsnews.gr για το παρελθόν, το παρόν, αλλά και το…σύντομο μέλλον
Όπως συνηθίζω στις συνεντεύξεις (δεν ξέρω για ποιο λόγο) άργησα να πάω στο σημείο συνάντησης με τον Γρηγόρη Σουβατζόγλου. «Μόλις τώρα ήρθα», μου είπε. Δεν ξέρω αν έλεγε αλήθεια ή ψέματα, αλλά αισθάνθηκα κάπως άσχημα, για ακόμη μία φορά.
Τον γνώρισα στο Spetsathlon, το περασμένο Σαββατοκύριακο. Λιγομίλητος, αλλά αν έχει κάτι να πει θα το πει. Κι αν λάβω υπόψη μου ότι η συνέντευξη που μου παραχώρησε κράτησε περίπου 1,5 ώρα τότε ναι, είχε να πει αρκετά πράγματα για κάτι που αγαπάει πολύ. Τον αθλητισμό.
Έδειχνε αμήχανος. Όταν δε άρχιζα να βγάζω τα «εργαλεία» της δουλειάς (κασετόφωνο, σημειωματάριο κτλ) άρχισε να αισθάνεται λίγο άβολα. Αυτό συμβαίνει συχνά με τους αθλητές.
Στους αγώνες μοιάζουν «θηρία», όμως έξω από τους αγωνιστικούς χώρους καταλαβαίνεις πως πραγματικά είναι ένας αθλητής. Πόσο μάλλον ένας πρωταθλητής όπως ο Γρηγόρης Σουβατζόγλου.
Θέλω να ξεκινήσω από τα «φρέσκα». Από τη νίκη του στο Spetsathlon.
«Όπως δήλωσα και κατά τη διάρκεια των αγώνων το spetsathlon ήταν μια γιορτή. Η γιορτή του τριάθλου. Πολύ καλή διοργάνωση, πολλές συμμετοχές, πολύ ωραία ατμόσφαιρα και το κερασάκι στην τούρτα ήταν οι εξαιρετικές καιρικές συνθήκες σε αντίθεση φυσικά με ότι συνέβαινε εκείνη την ημέρα στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας!
Η διαδρομή ήταν τεχνική, είχε δύσκολες κατηφορικές στροφές, οπότε αν το οδόστρωμα ήταν βρεγμένο θα ήταν επικίνδυνο. Επομένως, ευτυχώς κύλησαν όλα ομαλά».
Το spetsathlon ήταν μια εξαιρετική διοργάνωση, όπως έχει γράψει άλλωστε και το othersportsnews.gr, ωστόσο για τους περισσότερους από τους αθλητές που συμμετείχαν ήταν μια αρκετά καλή προετοιμασία για τις διοργανώσεις που ακολουθούν.
Μέσα σε αυτό το γκρουπ των αθλητών ήταν και ο Γρηγόρης Σουβατζόγλου ο οποίος προετοιμάζεται τόσο για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα (Σχοινιάς), όσο και για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα τριάθλου (Σλοβακία).
Ο αγώνας στη Σλοβακία είναι ο πρώτος διεθνής αγώνας για τον Σουβατζόγλου. Όπως θα πει και ο ίδιος παρακάτω, είναι ο μόλις δεύτερος (και κάτι ψιλά) χρόνος που ασχολείται εντατικά με το τρίαθλο υπό τις οδηγίες του προπονητή του Νίκο Σπυριδαντωνάκη.
«Στην ουσία πέρσι ξεκίνησα να ασχολούμαι με το τρίαθλο. Δηλαδή από τη χρονιά που ξεκίνησα να προπονούμαι με προπονητή. Πριν από αυτό ήταν περισσότερο ως χόμπι.
Από τη στιγμή που άρχισα να κάνω προπόνηση με τον Νίκο Σπυριδαντωνάκη θεωρώ ότι κάνω τρίαθλο. Ο προπονητής είναι το Α και το Ω για έναν αθλητή και μπορώ να πω ότι φέτος σε σχέση με πέρσι η βελτίωση είναι αισθητή και στα τρία αθλήματα».
Από εκείνο το σημείο και μετά αρχίζει η πραγματική ανάκριση. «Βουτιά» στα παλιά. Στις πισίνες του Χαϊδαρίου. Στις πρώτες βουτιές σε ηλικία πέντε ετών.
Με τους γονείς του, την κυρία Ανδρομάχη και τον κύριο Βασίλη πάντα στο πλευρό του. «Τους χρωστάω πάρα πολλά! Πάντα δίπλα μου σε όλους τους αγώνες. Με στήριξαν 100% από την αρχή. Ψυχολογικά και οικονομικά σε ό,τι χρειαζόμουν. Ήταν πάντα εκεί!». Όταν όλα τα παιδιά της ηλικίας του άρχισαν να ρίχνουν τις πρώτες κλωτσιές με την μπάλα, εκείνος γέμιζε χλώριο. Η αγαπημένη του επαφή με την πισίνα. Μόνο αυτό είχε στο μυαλό του. «Η τιμωρία μας ήταν να πάμε κολυμβητήριο» θα πει.
Και ο λόγος είναι επειδή η κουβέντα πήγε στις επιτυχίες και στα μετάλλια. Ένα θέμα για το οποίο δεν θέλει και πολύ να μιλάει. Προτιμάει να το κάνουν οι άλλοι. Η πρώτη ερώτηση σε αυτή την ενότητα είναι θεωρώ λογική και αναφέρεται στο πρώτο μετάλλιο.
Αφού σηκώσει το βλέμμα ψηλά και χαμογελάσει θα απαντήσει. «Το πρώτο μετάλλιο ήταν στην ηλικία των επτά ετών σε διαδημοτικούς αγώνες στο Χαϊδάρι με σανιδούλα, στα 25μ. και μάλιστα μου ζητούσαν και πιστοποιητικό γεννήσεως γιατί νόμιζαν ότι ήμουν μεγαλύτερος».
Αυτό ήταν! Από εκεί και πέρα θα υπάρξει μια διαρκής άνοδος. Μαζί με τον κύριο Τάσο (τον πρώτο προπονητή του), ο οποίος τον προέτρεψε να πάει στην αγωνιστική ομάδα. Τι θα ακολουθήσει; Μια σειρά από διακρίσεις (εντός και εκτός Ελλάδας), μετάλλια και πανελλήνια ρεκόρ (οκτώ στο σύνολο). Η αυτοπεποίθηση στο ζενίθ, αλλά η κλασική κολύμβηση δεν θα τον κρατούσε για πολύ.
Σε ηλικία 15 ετών αποφασίζει να κάνει κάτι διαφορετικό. Το συνηθίζει άλλωστε. Θα τον κερδίζει η τεχνική κολύμβηση. Συγκεκριμένα το μονοπέδιλο. Μπουκάλες, αναπνευστήρες και το κεφάλι πάντα μέσα στο νερό. «Σε ηλικία 15 ετών, μετά από ακόμη μια προτροπή θα αφήσω την κλασική κολύμβηση και θα πάω στην τεχνική. Φυσικά, ήταν κάτι καινούριο για μένα και με κέρδισε από την πρώτη στιγμή».
Θα τον ρωτήσω για πιο λόγο συνέχισε να βρίσκεται μέσα στο νερό και δεν έκανε το αυτονόητο. Να πάρει μια μπάλα και να αρχίσει να κλωτσάει. Εξάλλου στην Ελλάδα δεν…κλωτσάμε το νερό. «Δεν είχα την ανάγκη να κάνω ότι κάνουν τα άλλα παιδιά. Εξάλλου δεν με τραβούσε ως άθλημα. Ναι, ήταν διασκεδαστικό το να παίζω στα διαλείμματα του σχολείου, αλλά μέχρι εκεί».
Ο καφές του έχει σχεδόν τελειώσει, το ποτήρι με το νερό είναι μισοάδειο, αλλά παίρνει φόρα για να μιλήσει για τον πιο σημαντικό σταθμό της καριέρας του. «Ουσιαστικά άλλαξα άθλημα. Ναι, μεν παρέμεινα στο νερό και την πισίνα, αλλά όλα τα υπόλοιπα αλλάζουν. Μέσα σε όλα και η ψυχολογία μου.
Θυμάμαι την πρώτη φορά η οποία ήταν συγκλονιστική. Όταν δοκίμασα να πέσω στο νερό υπό τις οδηγίες του Λάζαρου Σαμλίδη, ενός ανθρώπου που του οφείλω πολλά και είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο για μένα, είχα μείνει άφωνος με το άθλημα. Ήταν πραγματικό εντυπωσιακό. Η ταχύτητα που αναπτύσσεις μέσα στο νερό ήταν τρομερή.
Η τεχνική κολύμβηση είναι πιο δυναμική από την κλασική κολύμβηση και μάλιστα θεωρείται το δεύτερο πιο δυναμικό άθλημα μετά από την Άρση Βαρών. Ήταν η χρονιά που περνούσα περισσότερες ώρες στο γυμναστήριο παρά στο σπίτι μου. Από εκεί και πέρα άρχισαν να έρχονται οι πρώτες διακρίσεις. Πρώτα εγχώριες και έπειτα με την Εθνική ομάδα στο εξωτερικό».
Φυσικά, όπως καταλαβαίνετε οι διακρίσεις αυτές έμειναν για πάντα
«κλειδωμένες» στο χώρο της τεχνικής κολύμβησης, αλλά και στους οικείους
του Γρηγόρη Σουβατζόγλου. Χάλκινα μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα
Νέων (Πολωνία) με στη σκυταλοδρομία, ατομικές διακρίσεις, Πανελλήνια
ρεκόρ.
Όπως «κλειδωμένη» έμεινε και ο διορισμός του στο Δημόσιο (οι συγκεκριμένες διακρίσεις του εξασφάλιζαν μια θέση). Ακόμα τον περιμένει. Από το 2006! Δυστυχώς όμως γι’ αυτόν το σώμα του δεν μύριζε…γρασίδι, αλλά χλώριο. Πάλι καλά που του επέτρεψαν να μπει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση…
Οι διακρίσεις συνεχίζονται κι όταν θα αγωνιστεί στην κατηγορία των ανδρών πλέον (17 ετών) στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Τορίνο. Χάλκινο μετάλλιο στα 1500μ. επιφανείας και έκτη θέση στα 800μ. επιφανείας!
Ένας Έλληνας αθλητής, πήγε στην Ιταλία, είδε τη σημαία της χώρα του να κυματίζει στον ιστό την ώρα της απονομής, χειροκροτήθηκε από τους Ιταλούς, από τους δικούς του, προφανώς από την ομοσπονδία.
Και τι έγινε; Ένα 17χρονο παιδί πήρε το χάλκινο μετάλλιο σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Τίποτα! Απολύτως τίποτα! Το είδε κανείς; Το έγραψε κανείς; Μήπως οι δημοσιογράφοι το έκαναν πρώτο θέμα;
Η είδηση φιλοξενήθηκε σε κάποια αθλητική-ποδοσφαιρική ιστοσελίδα; «Είχα δει κάποια μικρά άρθρα. Όχι τίποτα σημαντικό. Απλά ότι πήρα το χάλκινο. Δεν άλλαξε κάτι. Ήταν αναμενόμενο». Ήταν αναμενόμενο!
Σαφώς κι ο κάθε αθλητής αγωνίζεται στο άθλημά του επειδή το αγαπάει. Ένα χάλκινο μετάλλιο όμως δεν είναι άξιο μόνο για μια απλή αναφορά.
Το 2008 είναι ένας ακόμη σημαντικό σταθμός στη ζωή του. Βγάζει από τα πόδια του το μονοπέδιλο. «Ήμουν στην καλύτερη στιγμή. Αισθανόμουν πολύ καλά και θεωρώ ότι αν συνέχιζα για μια χρονιά ακόμη θα έκανα περισσότερα πράγματα. Τονίζω ότι δεν με ανάγκασε κανείς να σταματήσω. Ήταν καθαρά δική μου επιλογή».
Θα σταματήσει και θα σταθεί δίπλα στην αδερφή του στην 16χρονη τότε Μάγδα. Ένα κορίτσι που υπήρξε πρωταθλήτρια Ελλάδος στην κλασική κολύμβηση με πανελλήνιο ρεκόρ στα 800μ. ελεύθερο (πανκορασίδες) το οποίο διατηρεί μέχρι και σήμερα!
«Η αδερφή μου αποφάσισε να αφήσει την κλασική κολύμβηση και να έρθει στην τεχνική. Ήθελα να τη στηρίξω όσο μπορούσα. Δοκίμασε στο μονοπέδιλο σημειώνοντας κι αυτή την ευρωπαϊκή διάκριση».
Ο ίδιος θα μου πει ότι για τα επόμενα δύο χρόνια, ελέω στρατού, θα μείνει εκτός αθλητισμού. Σιγά μην είχε μείνει. Ακόμα και στο Ναυτικό θα συμμετάσχει σε αγώνας με την Εθνική ομάδα Ενόπλων Δυνάμεων!
Ωστόσο, όταν θα επιστρέψει θα είναι σαν να έχει γεννηθεί και πάλι. «Την πισίνα, κατά κάποιο τρόπο θα την αφήσω πίσω μου. Ήθελα να δοκιμάσω τα πάντα. Βουνό, χιόνι xtreme sports τα πάντα».
Έτσι αποφάσισα να πάρω ένα mountain. Φυσικά όλα αυτά ήταν στα πλαίσια του χόμπι και της διασκέδασης και σε καμία περίπτωση της προπόνησης. Βόλτες με φίλους σε μονοπάτια μέσα στο βουνό, εντελώς για χόμπι».
Η συζήτηση πάει για το τρίαθλο. Παρατηρώ ότι το πάει με τη σειρά χωρίς όμως ακόμα να ξέρει ότι θα ασχοληθεί με το τρίαθλο. Πρώτα η κολύμβηση, μετά το ποδήλατο. Το τρέξιμο θα περιμένει πολύ ακόμα…Ωστόσο, η πρώτη του γνωριμία με το τρίαθλο ήταν τον Απρίλιο του 2012 στο Σχοινιά σε…φιλοζωϊκό αγώνα.
«Το 2012 μαζί με δύο φίλους, ο ένας εξ αυτών έκανε τρίαθλο, πήγαμε να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας στο τρίαθλο. Όταν φτάσαμε στον Σχοινιά είδα ποδήλατα μεγάλης αξίας και εκεί κάπου τα έχασα. Όμως τα πήγαμε πολύ καλά και είδαμε ότι κάτι μπορεί να βγει από αυτό».
«Στο Άστρος θα τρέξω το πρώτο μου Half Ironman από καθαρή τύχη. Οι δύο φίλοι μου είχαν δηλώσει συμμετοχή, εγώ από την πλευρά μου δεν είχα να διαθέσω 70 ευρώ για να πάω. Για να είμαι ειλικρινής μου είχε κακοφανεί που έπρεπε να πληρώσω να πάω σε έναν αγώνα. Ένας από τους συμμετέχοντες, λίγο πριν τους αγώνες, τραυματίστηκε και μου έδωσε τη συμμετοχή του.
Βγαίνω πρώτος στο κολύμπι, βγαίνω πρώτος στο ποδήλατο και ξαφνικά καλούμαι να τρέξω 21χλμ μια απόσταση την οποία δεν έχω τρέξει ποτέ στη ζωή μου! Τερμάτισα δεύτερος στην κατηγορία μου και τέταρτος στη γενική, όμως ήμουν πιασμένος για μια εβδομάδα!».
Αυτός ήταν ο πρώτος αγώνας τριάθλου. Φτάνοντας προς το τέλος της συζήτησης ο Γρηγόρης Σουβατζόγλου έχει αρχίσει να χαλαρώνει. Μιλάει για το τρίαθλο με τα καλύτερα λόγια, αλλά και με μεγάλο σεβασμό για τους υπόλοιπους αθλητές οι οποίοι έχουν διανύσει σε αγώνες αμέτρητα χιλιόμετρα παραπάνω απ’ ότι εκείνος.
«Αμέσως μετά έτρεξα στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στην Καλαμάτα (Σεπτέμβριος 2012) και κατέκτησα τη δεύτερη θέση πίσω από τον θρύλο του τριάθλου τον Βασίλη Κρομμύδα. Βγήκα πρώτος στο κολύμπι, αλλά με πέρασε στο ποδήλατο και διατήρησε τη διαφορά στο τρέξιμο».
Τον Δεκέμβριο της ίδια χρονιάς θα αρχίσει προπονήσεις με τον προπονητή του. Ο Νίκος Σπυριδαντωνάκης θα είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα τον εμπιστευτεί και αποφασίζει να τον βοηθήσει, κάτι που συνεχίζει να κάνει μέχρι και σήμερα.
«Η γνωριμία μας έγινε στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στην Καλαμάτα. Ωστόσο οι προπονήσεις μας ξεκίνησαν τον επόμενο Δεκέμβριο. Συναντηθήκαμε και αρχίζαμε να μιλάμε για το πρόγραμμα των προπονήσεων, τις προτεραιότητες, για το τι κατάσταση βρίσκομαι και πως θα μπορούσε να με βοηθήσει κλπ. Δεν είχα κανέναν ενδοιασμό. Από τη στιγμή που έχω κάποιον άνθρωπο ο οποίος θέλει να με βοηθήσει με προπονήσεις κτλ, δεν μπορούσα να μη συνεργαστώ μαζί του».
Το τρίαθλο έχει αρχίσει να γίνει εξάρτηση. Νιώθει όπως και τότε. Που έπεφτε στις πισίνες του Χαϊδαρίου. «Το τρίαθλο είναι συναρπαστικό δεν το βαριέσαι», θα απαντήσει. Εξάλλου όπως λέει και ο ίδιος βρίσκεται ακόμα σε «παιδικό επίπεδο», παρά το γεγονός ότι πέρσι στέφθηκε Πρωταθλητής Ελλάδος.
«Έχω πολλά να μάθω ακόμα. Έχω να διδαχθώ πολλά περισσότερα. Μέσα από τους αγώνες έρχεται η εμπειρία η οποία είναι πολύ σημαντική όχι μόνο στο τρίαθλο, αλλά και σε κάθε άθλημα».
Αμέσως μετά το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα τριάθλου, ακολουθεί το Ευρωπαϊκό στη Σλοβακία. «Είναι ένα μεγάλο στοίχημα για μένα. Είναι η πρώτη διοργάνωση στο εξωτερικό και θεωρώ ότι θα δείξει στο που βρίσκομαι».
Όταν προσπαθώ να πάω την κουβέντα μας για το μέλλον, μου την κόβει σχεδόν απότομα. «Πάω βήμα-βήμα. Δεν κοιτάω τον Γρηγόρη μετά από πέντε ή δέκα χρόνια. Σίγουρα το όνειρο του κάθε αθλητή που συμμετέχει σε ένα ολυμπιακό άθλημα είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ωστόσο, όπως είπα και πριν αυτό θα το δούμε στην πορεία».
Η μουσική έχει αρχίσει να δυναμώνει στο καφέ-μπαρ στα Πατήσια. Μπήκαμε μέρα και πλέον έχει βραδιάσει. Κλείνω το κασσετοφωνάκι και αρχίζω να μαζεύω. Ξεφουσκώνει από ανακούφιση. Δεν είναι και λίγο να μιλάς μπροστά σε αυτό το μαραφέτι 1,5 ώρα.
Θα τον ευχαριστήσω και θα του ζητήσω να κλείσει με μια ατάκα. «Ο αθλητισμός να μη γίνει προνόμιο των λίγων», θα μου πει. Λίγες λέξεις με πολλά νοήματα…Αν και τον καθυστέρησα από τις υποχρεώσεις που είχε άξιζε τον κόπο. Έφυγε και εγώ χρειαζόμουν ένα ποτό έχοντας στο μυαλό μου τα λόγια ενός πρωταθλητή…
Αθανάσιος Σταθόπουλος
Υπεύθυνος Δημοσιογραφικής Ομάδας
Other Sports News
Τον γνώρισα στο Spetsathlon, το περασμένο Σαββατοκύριακο. Λιγομίλητος, αλλά αν έχει κάτι να πει θα το πει. Κι αν λάβω υπόψη μου ότι η συνέντευξη που μου παραχώρησε κράτησε περίπου 1,5 ώρα τότε ναι, είχε να πει αρκετά πράγματα για κάτι που αγαπάει πολύ. Τον αθλητισμό.
Έδειχνε αμήχανος. Όταν δε άρχιζα να βγάζω τα «εργαλεία» της δουλειάς (κασετόφωνο, σημειωματάριο κτλ) άρχισε να αισθάνεται λίγο άβολα. Αυτό συμβαίνει συχνά με τους αθλητές.
Στους αγώνες μοιάζουν «θηρία», όμως έξω από τους αγωνιστικούς χώρους καταλαβαίνεις πως πραγματικά είναι ένας αθλητής. Πόσο μάλλον ένας πρωταθλητής όπως ο Γρηγόρης Σουβατζόγλου.
Θέλω να ξεκινήσω από τα «φρέσκα». Από τη νίκη του στο Spetsathlon.
«Όπως δήλωσα και κατά τη διάρκεια των αγώνων το spetsathlon ήταν μια γιορτή. Η γιορτή του τριάθλου. Πολύ καλή διοργάνωση, πολλές συμμετοχές, πολύ ωραία ατμόσφαιρα και το κερασάκι στην τούρτα ήταν οι εξαιρετικές καιρικές συνθήκες σε αντίθεση φυσικά με ότι συνέβαινε εκείνη την ημέρα στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας!
Η διαδρομή ήταν τεχνική, είχε δύσκολες κατηφορικές στροφές, οπότε αν το οδόστρωμα ήταν βρεγμένο θα ήταν επικίνδυνο. Επομένως, ευτυχώς κύλησαν όλα ομαλά».
Το spetsathlon ήταν μια εξαιρετική διοργάνωση, όπως έχει γράψει άλλωστε και το othersportsnews.gr, ωστόσο για τους περισσότερους από τους αθλητές που συμμετείχαν ήταν μια αρκετά καλή προετοιμασία για τις διοργανώσεις που ακολουθούν.
Μέσα σε αυτό το γκρουπ των αθλητών ήταν και ο Γρηγόρης Σουβατζόγλου ο οποίος προετοιμάζεται τόσο για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα (Σχοινιάς), όσο και για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα τριάθλου (Σλοβακία).
Ο αγώνας στη Σλοβακία είναι ο πρώτος διεθνής αγώνας για τον Σουβατζόγλου. Όπως θα πει και ο ίδιος παρακάτω, είναι ο μόλις δεύτερος (και κάτι ψιλά) χρόνος που ασχολείται εντατικά με το τρίαθλο υπό τις οδηγίες του προπονητή του Νίκο Σπυριδαντωνάκη.
«Στην ουσία πέρσι ξεκίνησα να ασχολούμαι με το τρίαθλο. Δηλαδή από τη χρονιά που ξεκίνησα να προπονούμαι με προπονητή. Πριν από αυτό ήταν περισσότερο ως χόμπι.
Από τη στιγμή που άρχισα να κάνω προπόνηση με τον Νίκο Σπυριδαντωνάκη θεωρώ ότι κάνω τρίαθλο. Ο προπονητής είναι το Α και το Ω για έναν αθλητή και μπορώ να πω ότι φέτος σε σχέση με πέρσι η βελτίωση είναι αισθητή και στα τρία αθλήματα».
Από εκείνο το σημείο και μετά αρχίζει η πραγματική ανάκριση. «Βουτιά» στα παλιά. Στις πισίνες του Χαϊδαρίου. Στις πρώτες βουτιές σε ηλικία πέντε ετών.
Με τους γονείς του, την κυρία Ανδρομάχη και τον κύριο Βασίλη πάντα στο πλευρό του. «Τους χρωστάω πάρα πολλά! Πάντα δίπλα μου σε όλους τους αγώνες. Με στήριξαν 100% από την αρχή. Ψυχολογικά και οικονομικά σε ό,τι χρειαζόμουν. Ήταν πάντα εκεί!». Όταν όλα τα παιδιά της ηλικίας του άρχισαν να ρίχνουν τις πρώτες κλωτσιές με την μπάλα, εκείνος γέμιζε χλώριο. Η αγαπημένη του επαφή με την πισίνα. Μόνο αυτό είχε στο μυαλό του. «Η τιμωρία μας ήταν να πάμε κολυμβητήριο» θα πει.
Το πρώτο μετάλλιο…
Οι θυσίες πολλές. Η αγάπη για τον αθλητισμό τεράστια. Αν υπάρχει και ταλέντο (και ο Γρηγόρης Σουβατζόγλου έχει από τέτοιο και με το παραπάνω), τότε ο πρωταθλητισμός σου «χτυπάει» την πόρτα. Το μόνο που απομένει είναι να ανοίξεις…Σε εκείνο το σημείο της συζήτησης άρχισε να νιώθει κάπως άβολα.Και ο λόγος είναι επειδή η κουβέντα πήγε στις επιτυχίες και στα μετάλλια. Ένα θέμα για το οποίο δεν θέλει και πολύ να μιλάει. Προτιμάει να το κάνουν οι άλλοι. Η πρώτη ερώτηση σε αυτή την ενότητα είναι θεωρώ λογική και αναφέρεται στο πρώτο μετάλλιο.
Αφού σηκώσει το βλέμμα ψηλά και χαμογελάσει θα απαντήσει. «Το πρώτο μετάλλιο ήταν στην ηλικία των επτά ετών σε διαδημοτικούς αγώνες στο Χαϊδάρι με σανιδούλα, στα 25μ. και μάλιστα μου ζητούσαν και πιστοποιητικό γεννήσεως γιατί νόμιζαν ότι ήμουν μεγαλύτερος».
Αυτό ήταν! Από εκεί και πέρα θα υπάρξει μια διαρκής άνοδος. Μαζί με τον κύριο Τάσο (τον πρώτο προπονητή του), ο οποίος τον προέτρεψε να πάει στην αγωνιστική ομάδα. Τι θα ακολουθήσει; Μια σειρά από διακρίσεις (εντός και εκτός Ελλάδας), μετάλλια και πανελλήνια ρεκόρ (οκτώ στο σύνολο). Η αυτοπεποίθηση στο ζενίθ, αλλά η κλασική κολύμβηση δεν θα τον κρατούσε για πολύ.
Σε ηλικία 15 ετών αποφασίζει να κάνει κάτι διαφορετικό. Το συνηθίζει άλλωστε. Θα τον κερδίζει η τεχνική κολύμβηση. Συγκεκριμένα το μονοπέδιλο. Μπουκάλες, αναπνευστήρες και το κεφάλι πάντα μέσα στο νερό. «Σε ηλικία 15 ετών, μετά από ακόμη μια προτροπή θα αφήσω την κλασική κολύμβηση και θα πάω στην τεχνική. Φυσικά, ήταν κάτι καινούριο για μένα και με κέρδισε από την πρώτη στιγμή».
Θα τον ρωτήσω για πιο λόγο συνέχισε να βρίσκεται μέσα στο νερό και δεν έκανε το αυτονόητο. Να πάρει μια μπάλα και να αρχίσει να κλωτσάει. Εξάλλου στην Ελλάδα δεν…κλωτσάμε το νερό. «Δεν είχα την ανάγκη να κάνω ότι κάνουν τα άλλα παιδιά. Εξάλλου δεν με τραβούσε ως άθλημα. Ναι, ήταν διασκεδαστικό το να παίζω στα διαλείμματα του σχολείου, αλλά μέχρι εκεί».
Ο καφές του έχει σχεδόν τελειώσει, το ποτήρι με το νερό είναι μισοάδειο, αλλά παίρνει φόρα για να μιλήσει για τον πιο σημαντικό σταθμό της καριέρας του. «Ουσιαστικά άλλαξα άθλημα. Ναι, μεν παρέμεινα στο νερό και την πισίνα, αλλά όλα τα υπόλοιπα αλλάζουν. Μέσα σε όλα και η ψυχολογία μου.
Θυμάμαι την πρώτη φορά η οποία ήταν συγκλονιστική. Όταν δοκίμασα να πέσω στο νερό υπό τις οδηγίες του Λάζαρου Σαμλίδη, ενός ανθρώπου που του οφείλω πολλά και είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο για μένα, είχα μείνει άφωνος με το άθλημα. Ήταν πραγματικό εντυπωσιακό. Η ταχύτητα που αναπτύσσεις μέσα στο νερό ήταν τρομερή.
Η τεχνική κολύμβηση είναι πιο δυναμική από την κλασική κολύμβηση και μάλιστα θεωρείται το δεύτερο πιο δυναμικό άθλημα μετά από την Άρση Βαρών. Ήταν η χρονιά που περνούσα περισσότερες ώρες στο γυμναστήριο παρά στο σπίτι μου. Από εκεί και πέρα άρχισαν να έρχονται οι πρώτες διακρίσεις. Πρώτα εγχώριες και έπειτα με την Εθνική ομάδα στο εξωτερικό».
Όπως «κλειδωμένη» έμεινε και ο διορισμός του στο Δημόσιο (οι συγκεκριμένες διακρίσεις του εξασφάλιζαν μια θέση). Ακόμα τον περιμένει. Από το 2006! Δυστυχώς όμως γι’ αυτόν το σώμα του δεν μύριζε…γρασίδι, αλλά χλώριο. Πάλι καλά που του επέτρεψαν να μπει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση…
Οι διακρίσεις συνεχίζονται κι όταν θα αγωνιστεί στην κατηγορία των ανδρών πλέον (17 ετών) στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Τορίνο. Χάλκινο μετάλλιο στα 1500μ. επιφανείας και έκτη θέση στα 800μ. επιφανείας!
Ένας Έλληνας αθλητής, πήγε στην Ιταλία, είδε τη σημαία της χώρα του να κυματίζει στον ιστό την ώρα της απονομής, χειροκροτήθηκε από τους Ιταλούς, από τους δικούς του, προφανώς από την ομοσπονδία.
Και τι έγινε; Ένα 17χρονο παιδί πήρε το χάλκινο μετάλλιο σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Τίποτα! Απολύτως τίποτα! Το είδε κανείς; Το έγραψε κανείς; Μήπως οι δημοσιογράφοι το έκαναν πρώτο θέμα;
Η είδηση φιλοξενήθηκε σε κάποια αθλητική-ποδοσφαιρική ιστοσελίδα; «Είχα δει κάποια μικρά άρθρα. Όχι τίποτα σημαντικό. Απλά ότι πήρα το χάλκινο. Δεν άλλαξε κάτι. Ήταν αναμενόμενο». Ήταν αναμενόμενο!
Σαφώς κι ο κάθε αθλητής αγωνίζεται στο άθλημά του επειδή το αγαπάει. Ένα χάλκινο μετάλλιο όμως δεν είναι άξιο μόνο για μια απλή αναφορά.
Το 2008 είναι ένας ακόμη σημαντικό σταθμός στη ζωή του. Βγάζει από τα πόδια του το μονοπέδιλο. «Ήμουν στην καλύτερη στιγμή. Αισθανόμουν πολύ καλά και θεωρώ ότι αν συνέχιζα για μια χρονιά ακόμη θα έκανα περισσότερα πράγματα. Τονίζω ότι δεν με ανάγκασε κανείς να σταματήσω. Ήταν καθαρά δική μου επιλογή».
Θα σταματήσει και θα σταθεί δίπλα στην αδερφή του στην 16χρονη τότε Μάγδα. Ένα κορίτσι που υπήρξε πρωταθλήτρια Ελλάδος στην κλασική κολύμβηση με πανελλήνιο ρεκόρ στα 800μ. ελεύθερο (πανκορασίδες) το οποίο διατηρεί μέχρι και σήμερα!
«Η αδερφή μου αποφάσισε να αφήσει την κλασική κολύμβηση και να έρθει στην τεχνική. Ήθελα να τη στηρίξω όσο μπορούσα. Δοκίμασε στο μονοπέδιλο σημειώνοντας κι αυτή την ευρωπαϊκή διάκριση».
Ο ίδιος θα μου πει ότι για τα επόμενα δύο χρόνια, ελέω στρατού, θα μείνει εκτός αθλητισμού. Σιγά μην είχε μείνει. Ακόμα και στο Ναυτικό θα συμμετάσχει σε αγώνας με την Εθνική ομάδα Ενόπλων Δυνάμεων!
Ωστόσο, όταν θα επιστρέψει θα είναι σαν να έχει γεννηθεί και πάλι. «Την πισίνα, κατά κάποιο τρόπο θα την αφήσω πίσω μου. Ήθελα να δοκιμάσω τα πάντα. Βουνό, χιόνι xtreme sports τα πάντα».
Η γνωριμία με το τρίαθλο
«Το 2011 εργαζόμουν στον Άλιμο. Είχα αγοράσει ένα trekking ποδήλατο το οποίο με βόλευε για να πηγαίνω στη δουλειά μου από το Χαϊδάρι. Αμέσως μετά την καλοκαιρινή περίοδο άρχισα να πηγαίνω με το ποδήλατο για να κάνω διαδρομές στο βουνό. Η πρώτη μου απόπειρα ήταν ανεπιτυχής. Με έπιασε λάστιχο και αναγκάστηκα να το κουβαλάω στην πλάτη.Έτσι αποφάσισα να πάρω ένα mountain. Φυσικά όλα αυτά ήταν στα πλαίσια του χόμπι και της διασκέδασης και σε καμία περίπτωση της προπόνησης. Βόλτες με φίλους σε μονοπάτια μέσα στο βουνό, εντελώς για χόμπι».
Η συζήτηση πάει για το τρίαθλο. Παρατηρώ ότι το πάει με τη σειρά χωρίς όμως ακόμα να ξέρει ότι θα ασχοληθεί με το τρίαθλο. Πρώτα η κολύμβηση, μετά το ποδήλατο. Το τρέξιμο θα περιμένει πολύ ακόμα…Ωστόσο, η πρώτη του γνωριμία με το τρίαθλο ήταν τον Απρίλιο του 2012 στο Σχοινιά σε…φιλοζωϊκό αγώνα.
«Το 2012 μαζί με δύο φίλους, ο ένας εξ αυτών έκανε τρίαθλο, πήγαμε να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας στο τρίαθλο. Όταν φτάσαμε στον Σχοινιά είδα ποδήλατα μεγάλης αξίας και εκεί κάπου τα έχασα. Όμως τα πήγαμε πολύ καλά και είδαμε ότι κάτι μπορεί να βγει από αυτό».
Στο Half Ironman του Άστρος από τύχη…
Το νερό είχε κυλήσει στο αυλάκι. Το τρίαθλο είχε κερδίσει τον Γρηγόρη Σουβατζόγλου αν κι αυτός ακόμα δεν το γνώριζε. Η πρώτη συμμετοχή σε αγώνα Half Ironman ήταν στο Άστρος, αλλά εντελώς συμπτωματικά…«Στο Άστρος θα τρέξω το πρώτο μου Half Ironman από καθαρή τύχη. Οι δύο φίλοι μου είχαν δηλώσει συμμετοχή, εγώ από την πλευρά μου δεν είχα να διαθέσω 70 ευρώ για να πάω. Για να είμαι ειλικρινής μου είχε κακοφανεί που έπρεπε να πληρώσω να πάω σε έναν αγώνα. Ένας από τους συμμετέχοντες, λίγο πριν τους αγώνες, τραυματίστηκε και μου έδωσε τη συμμετοχή του.
Βγαίνω πρώτος στο κολύμπι, βγαίνω πρώτος στο ποδήλατο και ξαφνικά καλούμαι να τρέξω 21χλμ μια απόσταση την οποία δεν έχω τρέξει ποτέ στη ζωή μου! Τερμάτισα δεύτερος στην κατηγορία μου και τέταρτος στη γενική, όμως ήμουν πιασμένος για μια εβδομάδα!».
Αυτός ήταν ο πρώτος αγώνας τριάθλου. Φτάνοντας προς το τέλος της συζήτησης ο Γρηγόρης Σουβατζόγλου έχει αρχίσει να χαλαρώνει. Μιλάει για το τρίαθλο με τα καλύτερα λόγια, αλλά και με μεγάλο σεβασμό για τους υπόλοιπους αθλητές οι οποίοι έχουν διανύσει σε αγώνες αμέτρητα χιλιόμετρα παραπάνω απ’ ότι εκείνος.
«Αμέσως μετά έτρεξα στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στην Καλαμάτα (Σεπτέμβριος 2012) και κατέκτησα τη δεύτερη θέση πίσω από τον θρύλο του τριάθλου τον Βασίλη Κρομμύδα. Βγήκα πρώτος στο κολύμπι, αλλά με πέρασε στο ποδήλατο και διατήρησε τη διαφορά στο τρέξιμο».
Τον Δεκέμβριο της ίδια χρονιάς θα αρχίσει προπονήσεις με τον προπονητή του. Ο Νίκος Σπυριδαντωνάκης θα είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα τον εμπιστευτεί και αποφασίζει να τον βοηθήσει, κάτι που συνεχίζει να κάνει μέχρι και σήμερα.
«Η γνωριμία μας έγινε στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στην Καλαμάτα. Ωστόσο οι προπονήσεις μας ξεκίνησαν τον επόμενο Δεκέμβριο. Συναντηθήκαμε και αρχίζαμε να μιλάμε για το πρόγραμμα των προπονήσεων, τις προτεραιότητες, για το τι κατάσταση βρίσκομαι και πως θα μπορούσε να με βοηθήσει κλπ. Δεν είχα κανέναν ενδοιασμό. Από τη στιγμή που έχω κάποιον άνθρωπο ο οποίος θέλει να με βοηθήσει με προπονήσεις κτλ, δεν μπορούσα να μη συνεργαστώ μαζί του».
Το τρίαθλο έχει αρχίσει να γίνει εξάρτηση. Νιώθει όπως και τότε. Που έπεφτε στις πισίνες του Χαϊδαρίου. «Το τρίαθλο είναι συναρπαστικό δεν το βαριέσαι», θα απαντήσει. Εξάλλου όπως λέει και ο ίδιος βρίσκεται ακόμα σε «παιδικό επίπεδο», παρά το γεγονός ότι πέρσι στέφθηκε Πρωταθλητής Ελλάδος.
«Έχω πολλά να μάθω ακόμα. Έχω να διδαχθώ πολλά περισσότερα. Μέσα από τους αγώνες έρχεται η εμπειρία η οποία είναι πολύ σημαντική όχι μόνο στο τρίαθλο, αλλά και σε κάθε άθλημα».
Αμέσως μετά το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα τριάθλου, ακολουθεί το Ευρωπαϊκό στη Σλοβακία. «Είναι ένα μεγάλο στοίχημα για μένα. Είναι η πρώτη διοργάνωση στο εξωτερικό και θεωρώ ότι θα δείξει στο που βρίσκομαι».
Όταν προσπαθώ να πάω την κουβέντα μας για το μέλλον, μου την κόβει σχεδόν απότομα. «Πάω βήμα-βήμα. Δεν κοιτάω τον Γρηγόρη μετά από πέντε ή δέκα χρόνια. Σίγουρα το όνειρο του κάθε αθλητή που συμμετέχει σε ένα ολυμπιακό άθλημα είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ωστόσο, όπως είπα και πριν αυτό θα το δούμε στην πορεία».
Η μουσική έχει αρχίσει να δυναμώνει στο καφέ-μπαρ στα Πατήσια. Μπήκαμε μέρα και πλέον έχει βραδιάσει. Κλείνω το κασσετοφωνάκι και αρχίζω να μαζεύω. Ξεφουσκώνει από ανακούφιση. Δεν είναι και λίγο να μιλάς μπροστά σε αυτό το μαραφέτι 1,5 ώρα.
Θα τον ευχαριστήσω και θα του ζητήσω να κλείσει με μια ατάκα. «Ο αθλητισμός να μη γίνει προνόμιο των λίγων», θα μου πει. Λίγες λέξεις με πολλά νοήματα…Αν και τον καθυστέρησα από τις υποχρεώσεις που είχε άξιζε τον κόπο. Έφυγε και εγώ χρειαζόμουν ένα ποτό έχοντας στο μυαλό μου τα λόγια ενός πρωταθλητή…
Αθανάσιος Σταθόπουλος
Υπεύθυνος Δημοσιογραφικής Ομάδας
Other Sports News
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου