ΤΑ ΠΑΛΑΙΑ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙΑ ΤΟΥ ΑΙΑΝΤΕΙΟΥ

ΤΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΚΑΙ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΑ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙΑ ΤΟΥ ΑΙΑΝΤΕΙΟΥ

MYTHOS ART & MEDIA

Γράφει: ο Δημήτριος Ν. Μπελεφάντης

Φωτογραφίες: Θάλεια Δ. Μπελεφάντη

Η θρησκευτική ζωή κατά τη διάρκεια των βυζαντίνων και μεσαιωνικών περιόδων ήταν έντονη.

Αυτό μαρτυρούν τα πολλά βυζαντινά και μεσαιωνικά εκκλησάκια στην περιοχή του Αιαντείου.

Η προσπάθεια μίμησης των ρευμάτων της αρχιτεκτονικής που επικρατούσε σε άλλες βυζαντινές περιοχές είναι εμφανής στη τοπική ναοδομία.

Η κεντρική παλαιά εκκλησία στο '' μούλκι '', η Κοίμησις της Θεοτόκου, εχει καταπληκτική ομοιότητα με την εκκλησία της Μονής της Καισαριανής στον Υμηττό, είναι και οι δύο κατασκευασμένες την ίδια εποχή ( τον 12ο αιώνα ).

Τον καιρό εκείνο λειτουργούσε ως καθολικό της μονής που δεν υπάρχει  τώρα, και ήταν τότε η πρώτη Μητρόπολη της Σαλαμίνας.

Παλαιότερο βυζαντινό μνημείο είναι το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη του καλυβίτη, του 10ου αιώνα στο δάσος του Αιαντείου, καθώς και τα εκκλησάκια της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα, στη ''κακή βίγλα '' και στο '' μούλκι '', του 11ου αιώνα.

Η φαντασία των χτιστών της εποχής δημιούργησε μία ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική πολυμορφία.

Πολλά από αυτά τα εκκλησάκια χτίστηκαν σε τόπους τέλεσης αρχαίων δοξασιών για να εξαγνίσουν το χώρο.

Και βρίσκουμε ενσωματωμένα στη τοιχοποι'ί'α μαρμάρινα λείψανα της αρχαιότητας, κολώνες κ.α.

Η Κοίμησης της Θεοτόκου στο Αιάντειο

Κατά τον μεαίωνα, οι ανάγκες και οι αντιξοότητες της ζωής απαιτούσαν αντίστοιχα και τις πολύμορφες ιδιότητες που παρείχαν οι Άγιοι.

Η έλλειψη ορθόδοξης εκκλησιαστικής διοίκησης στη διάρκεια της Φραγκοκρατίας, αποτέλεσε βασικό λόγο που η ναοδομία στη περιοχή, περιορίζεται σε μικρά '' ξεροτρόχαλα '' εκκλησάκια, που παρά την κατασκευαστική απλοτητά τους, διαφέρουν σε σχήμα και ρυθμό.

Η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του νηστευτή στο Αιάντειο, είναι εμφανές το οξύκορφο γοτθικό τόξο φραγκικής προέλευσης της εισόδου. Στοιχείο που συμβάλλει -μεταξύ άλλων- στην '' ιστορικότητα '' του μνημείου.

Πολλά από αυτά στο πέρασμα  των αιώνων χρειάστηκαν συντήρηση, η οποία γινόταν με τα ίδια φυσικά υλικά που παρείχε ο τόπος.

Το ίδιο και κάποιες προσθήκες που έγιναν στην Τουρκοκρατία.

Η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο '' καμπόλι '' του Αιαντείου

Η πληθυσμιακή αύξηση στη περιοχή τη δεκαετία του 60 δημιούργησε πρόβλημα χωρητικότητας στις μικρές εκκλησίες και οι '' κτήτορες '' τους προέκτειναν με ακαλαίσθητες νεωτεριστικές προσθήκες- πρόναους τα σημαντικά αυτά μνημεία, καταστρέφοντας τα αλόγιστα.

Δέν ακολούθησαν παραδείγματα άλλων περιοχών ( Κυκλάδες, Κρήτη κ.α. ), όπου για να λυθεί το πρόβλημα του χώρου, έφτιαχναν δίδυμες εκκλησίες, μία δίπλα στη παλιά, χωρίς να καταστρέφουν την αρχική αισθητική.

Η εκκλησία της Αγίας Ζώνης στη '' κακή βίγλα '' του Αιαντείου

Στο Αιάντειο, παρενέβησαν με τσιμεντόλιθους, ελενίτ, αλουμίνια, τσιμέντο κ.α. και σήμερα μόνο ένας έμπειρος παρατηρητής μπορεί να αντιληυθεί την ιστορικότητα αυτών των μικρών πρώτων ναών, που έχουν επικαλυφθεί με τα παραπήγματα του νεωτερισμού που τα κάνουν αδιάφορα.

Πολλές καταστροφές έχουν υποστεί και οι παλαιές αγιογραφίες τους, από επεμβάσεις με λαδομπογιές, ασβεστώματα κλπ.

Η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του καλυβίτη στο δασος του Αιαντείου

Κατά το μεσαίωνα ήταν η έλλειψη εκκλησιαστικής διοίκησης που δεν δημιουργήθηκαν μεγαλοπρεπείς ναοί.

Το έλλειμα του ενδιαφέροντος των νεωτέρων διοικούντων και επιφορτισμένων για τη διατήρηση αυτής της πολιτιστικής κληρονομιάς και η άγνοια των διαχειριστών - επιτρόπων για τη σημαντικότητα των μνημείων συνήργησαν σε αυτή την ακαλαίσθητη σημερινή μορφή.

Η εκκλησία του Προφήτη Ηλία στη '' κακή βίγλα '' του Αιαντείου

Ποτέ δεν είναι αργά η Εκκλησία και η Πολιτεία να παρέμβουν ωστε να αφαιρεθούν οι αυθαιρεσίες, να αναδειχθούν τα μνημεία και να διαμορφωθεί ο περιβάλλον χώρος τους.

Για να μάθουν οι νεώτεροι, για να αποκατασταθεί η ιστορική μνήμη, όπως άλλωστε ταιριάζει σε μία περιοχή, στην οποία άφησαν τα ίχνη τους όλλοι οι πολιτισμοί που πέρασαν.

Η εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα στη '' κακή βίγλα '' του Αιαντείου

Adele - Set Fire To The Rain (Live at The Royal Albert Hall)

ΜΕ ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ ΔΗΜΑΡΧΩΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΟΚΤΩΒΡΗΣ ΣΤΗΝ ΣΑΛΑΜΙΝΑ

ΜΕ ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ ΔΗΜΑΡΧΩΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΟΚΤΩΒΡΗΣ ΣΤΗΝ ΣΑΛΑΜΙΝΑ

 

Η γυναικεία χορωδία «Πρωτόκλητος», υπό την διεύθυνση της χοράρχου Θεώνης Μούλτου, συνεχίζει τις εκδηλώσεις του Πολιτιστικού Οκτώβρη στο Δημαρχείο Σαλαμίνας την Τετάρτη 23 Οκτωβρίου, με μία πλειάδα ελληνικών αγαπημένων τραγουδιών.

 

Την Παρασκευή, 25 Οκτωβρίου, ο Διεθνής Πολιτιστικός Οργανισμός «Το Καφενείο των Ιδεών», βραβεύει  12 Δημάρχους από Όλη την Ελλάδα, για την αγάπη την οποία έχουν επιδείξει προς τον Πολιτισμό και τον έχουν προωθήσει στους Δήμους τους.

 

Την βραδιά θα πλαισιώσουν καλλιτεχνικά η γνωστή αοιδός Μαρία Μπεγνή με τον Πάνο Δήμογλη στο πιάνο και η παιδική χορωδία «Ηλιάδη», υπό την διεύθυνση της χοράρχου Θεώνης Μούλτου.

Παράλληλα, ο δημοσιογράφος Γιάννης Διαβάτης θα προλογίσει το νέο βιβλίο «Μία Γαλλίδα για την Ελλάδα», της γαλλίδας φιλοσόφου Σιμόν Λε Μπαρόν.

 

Το Σάββατο 26 Οκτωβρίου, οι θιασώτες του Πολιτιστικού Οκτώβρη θα απολαύσουν μία υπέροχη μουσική βραδιά με τον Γιάννη Σαρρή και τους συνεργάτες του και συμμετοχή της Θεώνης Μούλτου, σε πολυαγαπημένα ελληνικά τραγούδια. 

Άφθονο γέλιο  υπόσχεται η Κυριακή 27 Οκτωβρίου με το θεατρικό σχήμα «Το Αιτωλικό», που θα παρουσιάσει επί σκηνής την ξεκαρδιστική κωμωδία του Λαμπίς «Στάχτη στα μάτια».

 

Όλες οι εκδηλώσεις στο Θέατρο «Δημήτρης Μπόγρης» στο Δημαρχείο Σαλαμίνας, στις 8 το βράδυ και με ελεύθερη είσ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ Ν.Π.Δ.Δ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

     Σας προσκαλούμε να παρακολουθήσετε την Καλλιτεχνική Εκδήλωση προς τιμήν του εορτάζοντος  ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ του ΜΙΜΟΥ (Προστάτη των Ελλήνων Ηθοποιών) στον Ι. Ναό Παναγίας  Γιάτρισσας  Βροντού την Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013 και ώρα:6:30μ.μ.

Συμμετέχουν: Η Ηθοποιός Κα. Βίκυ Βιρβίλη με το (Εφηβικό Τμήμα Θεάτρου).

Η παιδική χορωδία  Ι.Ν. Παναγίας Γιάτρισσας Βροντού (υπο την Δ/νση της Κας Ελίνας Δασκαλάκη)

Η Χορωδία Πρωτόκλητος (υπο την Διεύθυνση της Κας Θεώνης Μούλτου)

Η Πρόεδρος  Ν.Π.Δ.Δ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ & ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

ΤΙΝΑ ΜΠΕΓΝΗ

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΟΚΤΩΒΡΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΟΚΤΩΒΡΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Με μία βραδιά ερωτικής Ποίησης, συνεχίζεται την Παρασκευή 18 Οκτωβρίου ο Πολιτιστικός Οκτώβρης 2013 στην Σαλαμίνα. Σύγχρονοι Έλληνες Ποιητές, θα ταξιδέψουν από όλη την Ελλάδα στην Σαλαμίνα και στις 8 το βράδυ θα …ερωτοτροπήσουν με την Ποίηση. Αλλά και ο ερωτικός τραγουδιστής Γιάννης Ταννής θα είναι εκεί, να γεμίσει ερωτικό πάθος την ατμόσφαιρα με την βελουδένια φωνή του.

Την Κυριακή 20 Οκτωβρίου, έρχεται από την μακρινή Ρωσία το Γεωργιανό χορευτικό σύνολο «Τάταρι Εμιγράντε» να μας ξεσηκώσει με κοζάκικους και άλλους χορούς.

Σκηνή από το θεατρικό έργο «Νύχτες του Μαουτχάουζεν».

Την Δευτέρα, 21 Οκτωβρίου, «Το Θέατρο της Κούλουρης», παρουσιάζει ένα συγκλονιστικό θεατρικό έργο, βγαλμένο μέσα από τα σπλάχνα της απανθρωπιάς του Τρίτου Ράϊχ. «Νύχτες του Μαουτχάουζεν» με την απαράμιλλη ερμηνεία της Χριστίνας Μανδέκη και δίπλα της την Σούζη Φωτίου.

Όλες οι παραστάσεις στο Δημαρχείο Σαλαμίνας, στις 8 το βράδυ, με ελεύθερη είσοδο.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ

Μικρά Ασία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ιστορικός Χάρτης της Μικράς Ασίας

Η Μικρά Ασία είναι η χερσόνησος που προεκτείνεται δυτικά της ασιατικής ηπείρου σε μια νοητή γραμμή που ξεκινά από τον κόλπο της Αλεξανδρέτας (Ισσός) έως την Τραπεζούντα της Μαύρης Θάλασσας. Βρέχεται από τρεις θάλασσες, τον Εύξεινο Πόντο (Μαύρη Θάλασσα) στο Βορρά, τη Μεσόγειο στο Νότο και το Αιγαίο δυτικά.

Ο όρος Ασία γίνεται ιδιαίτερα γνωστός από τους Ρωμαίους, για τους οποίους η περιοχή ήταν δυτική επαρχία μαζί με τις περιoχές της Καρίας, της Μυσίας και της Φρυγίας. Ο πρώτος συγγραφέας που χρησιμοποίησε τον όρο Asia minor ήταν ο χριστιανός συγγραφέας Παύλος ο Ορόσιος (Hist., I, 2, 10), περί το 400 μ.Χ. Οι συγγραφείς της πρώιμης βυζαντινής περιόδου την αναφέρουν ως «η μικρά Ασία». Υπό βυζαντινή διοίκηση ήταν περισσότερο γνωστή ως Ανατολή. Διοικητικά η Ανατολή ήταν «θέμα», δηλαδή μία από τις 29 επαρχίες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Από την εποχή της κατάρρευσης της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και εντεύθεν, δηλαδή στην εποχή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας έγινε γνωστή ως Ανατολία.

H M. Ασία από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρξε σταυροδρόμι πολιτισμών και κυρίως σημείο συνάντησης μεταναστευτικών φυλών που μετακινούνταν από την ανατολή προς τη δύση ή και αντίστροφα ενίοτε.

Οι ανασκαφές του Τζέιμς Μέλαρτ (James Mellaart) ανάμεσα στο 1961 και το 1965 στο Τσατάλ-χουγιούκ (Çatalhöyük) αποκάλυψαν πως η Ανατολία ήταν κέντρο προηγμένου πολιτισμού ήδη από το 7500 π.Χ., κατά την Νεολιθική και την Χαλκολιθική περίοδο.

Από τον 9ο έως τον 6ο αι. π.Χ. σε μια μακρά διαδοχή μεταναστεύσεων Ίωνες, Αιολείς και Δωριείς έφθασαν ως τις ακτές της Μ. Ασίας ως έμποροι, αποικιστές, τυχοδιώκτες και στρατιώτες, έκτισαν τις πόλεις τους, αναμείχθηκαν με τους γηγενείς πληθυσμούς υιοθέτησαν τμήμα της θρησκείας τους (βλ. πολύστηθη “Άρτεμις) και σύντομα εγκαθίδρυσαν έναν αξιόλογο πολιτισμό που προπορεύθηκε σε πολλές περιπτώσεις εκείνου της ηπειρωτικής Ελλάδας. Η ανάπτυξη αυτού του πολιτισμού θεωρείται από αρκετούς ιστορικούς το πρώτο κεφάλαιο στην ανάπτυξη του δυτικού πολιτισμού κυρίως εξαιτίας της φιλοσοφικής σκέψης που παρήγαγε.

Οι Άραβες και οι διάδοχοί τους, οι Τούρκοι, Διεκδίκησαν επίμονα την Ανατολία και τελικά τα κατάφεραν. Οι αραβικές επιδρομές από το 672 έως το 717 απωθήθηκαν από την Κωνσταντινούπολη και η περιοχή έμεινε «θέμα» υπό Βυζαντινή διακυβέρνηση, αν και το χριστιανικό κράτος της Αρμενίας υπέφερε τα πάνδεινα από τις αλλεπάλληλες καταστροφές.

Οι αρχαίοι Έλληνες διαιρούσαν τη Μικρά Ασία σε 15 χώρες των οποίων τα ονόματα ως επί το πλείστον λάμβαναν από τους κατοικούντες λαούς τους. Και αυτές ήταν τρεις προς Β. ο Πόντος, η Παφλαγονία και η Βιθυνία, τρεις προς Δ.: η Μυσία (στην οποία υπαγόταν η Μυγδονία, η Τρωάδα και η Αιολίδα), η Λυδία (στην οποία υπαγόταν η Μαιονία ανατολικά και η Ιωνία δυτικά) και η Καρία, τέσσερις προς Ν.: η Λυκία, η Πισιδία, η Παμφυλία και η Κιλικία και τέλος πέντε στο μέσον: η Φρυγία, η επί Ρωμαίων δημιουργηθείσα Καβαλίδα (Καβαλίς), η Ισαυρία, η Λυκαονία, η Γαλατία και η Καππαδοκία (στην Λευκοσυρία της οποίας υπαγόταν η Λυκαστία).